Menhir - Supplicant - Fen

Prostrate we are

On bended knee and foreheads pressed against the earth

Stained with blood

The altar is crimson yet the soils remain unslaked

Before the vastness of the megalith

Under the glare of a thousand veiled stares

So much more needed

More to be given to those beneath

Present thy fragile forms

Surrender… Supplicant

Enshrine in roots, the first ones scream out

A demand for vengeance

A clarion call that resonates

Throughout that cold void of forgotten epochs

In silent serried ranks we move

To the colossal pulse of the unknowable

Yielding

Willing

This malleable swarm

Compelled to carve remembrance

Harbingers of sundered generations

Slaves to a forgotten will

'Casting our gaze to the star-studded skies whilst our souls

Bleed into the thirsty earth — yet silent they remain

The keening wails of the singers of the summoning songs

Remain unanswered, unheard.

Yawning abyss, lifeless heavens

Unheeding but our supplication endears, the need for sacrifice

Resonates and echoes throughout generations

Before us and generations to come

Shriveled wastelands tremble

To the remorseless march of the lost

Shackled in chains of surrender

Slaves we are

On broken knees and foreheads driven into the earth

Drenched with blood

The altar is eternal

We zijn op de grond

Op gebogen knie en voorhoofd tegen de aarde gedrukt

Bevlekt met bloed

Het altaar is karmozijnrood, maar de grond blijft ongeblust

Vóór de uitgestrektheid van de megaliet

Onder de schittering van duizend gesluierde blikken

Er is nog veel meer nodig

Meer te geven aan degenen hieronder

Presenteer uw fragiele vormen

Overgave... smeekbede

Veranker in de wortels, de eersten schreeuwen het uit

Een verzoek om wraak

Een klaroenroep die resoneert

Door die koude leegte van vergeten tijdperken

In stille aaneengesloten gelederen bewegen we

Naar de kolossale hartslag van het onkenbare

meegevend

bereidwillig

Deze kneedbare zwerm

Gedwongen om herinnering te snijden

Voorboden van gescheiden generaties

Slaven van een vergeten testament

'Onze blik werpen op de met sterren bezaaide luchten terwijl onze zielen'

Bloeden in de dorstige aarde - maar stil blijven ze

Het jammerende gejammer van de zangers van de oproepende liedjes

Blijf onbeantwoord, ongehoord.

Gapende afgrond, levenloze hemelen

Achteloos maar onze smeekbede vertedert, de noodzaak van opoffering

Resoneert en echoot generaties lang

Voor ons en toekomstige generaties

Verschrompelde woestenijen trillen

Naar de meedogenloze mars van de verlorenen

Geketend in ketens van overgave

Slaven zijn we

Op gebroken knieën en voorhoofden in de aarde gedreven

Doordrenkt met bloed

Het altaar is eeuwig