I (Pathway) - Fen

All will fall

All will sink

All will drown

All will fade with time

I scan the horizon

Watching, waiting

To gaze upon the grey spine of the cathedral spire

Piercing the clouds that swathe this blasted horizon

A totem of the permanence within this fog laden expanse

Eternal I am, yet each tread

On these desolate soils

And through these banks of rearing sedge

Enervate me ever further

The ghostly breath of winter enshrouds

Reaper — Harvester

Scourer of essence

The inevitable embrace whispers from an endpoint yet to be

Rotten wings spread with a torpid snap

A roiling howl that promises only a bouquet of woe

Gathering in volume, a colossal choir builds

Unearthly presence bleeds shadow over a broken landscape

Mists unfurl in a tide of unspoken promises

Supplicating embrace of ten thousand forgotten threnodies

Yet I can hear them… each and every one

Wordless these paeans to harrowed incarnation

Silence Raised to a deafening roar that shreds the senses

Eyes and ears forced shut, I revel in abnegation

And let my soul-sense wander

Slithering bent fingers of gelid ghostliness

Probe the blackened slopes of that stoic island

Tomb or temple?

Only the dead can know

Their unrelenting mantra unveils naught save timeless prophecy

And still… these wretched revenants whisper

All will fall

All will sink

All will drown

All will fade with time

Alles zal vallen

Alles zal zinken

Allen zullen verdrinken

Alles zal vervagen met de tijd

Ik scan de horizon

Kijken, wachten

Om te staren naar de grijze ruggengraat van de torenspits van de kathedraal

Doorboren van de wolken die deze verwoeste horizon omhullen

Een totem van de duurzaamheid in deze met mist beladen uitgestrektheid

Eeuwig ben ik, maar elk loopvlak

Op deze desolate gronden

En via deze oevers van opfokzegge

Maak me nog verder wakker

De spookachtige adem van de winter omhult

Reaper — Harvester

Schuursponsje van essentie

De onvermijdelijke omhelzing fluistert van een nog te komen eindpunt

Rotte vleugels spreiden zich met een slappe klik

Een bulderend gehuil dat alleen maar een wee belooft

Samenkomen in volume bouwt een kolossaal koor op

Onaardse aanwezigheid laat schaduw over een gebroken landschap vloeien

Nevels ontvouwen zich in een vloed van onuitgesproken beloften

Smeekende omhelzing van tienduizend vergeten threnodieën

Toch kan ik ze horen... stuk voor stuk

Woordeloos deze lofzangen op een verscheurde incarnatie

Stilte Verheven tot een oorverdovend gebrul dat de zintuigen verscheurt

Ogen en oren gesloten, ik geniet van zelfverloochening

En laat mijn zielsgevoel dwalen

Glijdende gebogen vingers van gelid spookachtigheid

Onderzoek de zwartgeblakerde hellingen van dat stoïcijnse eiland

Graf of tempel?

Alleen de doden kunnen het weten

Hun niet aflatende mantra onthult niets behalve tijdloze profetie

En toch... fluisteren deze ellendige revenants

Alles zal vallen

Alles zal zinken

Allen zullen verdrinken

Alles zal vervagen met de tijd