II (Penance) - Fen

That humiliating arbitrary adjudicator

Your cruelty builds in an endless cycle of decrepitude

Skin slackens with each passing second

Flesh weakens and softens

Bones stiffen in agony

Dreams dissolve

Hopes slough

A blackened pulp of deepest despair

A mind enfeebled and afraid

Gazes back upon a path of waste and regret

Gazes ahead only to the cold and to the empty

All will fall

All will fail

All will fall

All will fail

And so with each heavy, broken-backed step I inch closer to my reckoning

Sinews stiff, sloughing, sagging

Resonating with slow decay like catgut strings

Draped across a stave of rotting timber

The cathedral looms… Tearing, oppressive, stentorian

Cries once echoed in the chapels of cold stone

Where cowled figures dripped with feverish piety

And candles of reverence flickered in the torpid darkness of unanswered prayers

Stoic monolith that bleeds black redemption

Onyx shroud shed like skin

Penance driven into the maw of the soil

Stygian crust that chokes on the carcasses of the forgotten

There is no room here

Suffocation… Rejection…

A hopeless soul slithers in vapid vestibules

Echoes

Silhouettes

Fading notions of what once breathed false proclamations

Granite shaped by the echoes of supplication

Myriad visages gaze in judgement

A solemn phalanx stands as one

One singular totem of accusation

Choral, somnolent striking the marrow

Of a soul laced with corrosive regret

Guilty — Pathetic — Cringing

Crushed by stone

Withering within the inquisition cloisters

The last shreds of waning hope thus scatter

I cannot see what lurks within these sepulchral shadows

Emanating whispers of a thousand past condemnations

One thousand past condemnations!

Freezing hands reach — coiling, cloying

My name is but dust

And I flee again

Die vernederende willekeurige scheidsrechter

Je wreedheid bouwt zich op in een eindeloze cyclus van verval

De huid verslapt met elke seconde die voorbijgaat

Vlees verzwakt en wordt zachter

Botten verstijven van pijn

Dromen lossen op

Hoop verdwijn

Een zwartgeblakerde pulp van de diepste wanhoop

Een geest verzwakt en bang

Kijkt terug op een pad van verspilling en spijt

Kijkt alleen vooruit naar de kou en naar het lege

Alles zal vallen

Alles zal mislukken

Alles zal vallen

Alles zal mislukken

En dus kom ik bij elke zware stap met gebroken rug dichter bij mijn afrekening

Pezen stijf, vervelling, verslapping

Resoneren met langzaam verval zoals catgut-snaren

Gedrapeerd over een staaf van rottend hout

De kathedraal doemt op... Verscheurend, benauwend, stentoriaans

Kreten weergalmden ooit in de kapellen van koude steen

Waar gekapte figuren drupten van koortsachtige vroomheid

En kaarsen van eerbied flikkerden in de verdomde duisternis van onbeantwoorde gebeden

Stoïcijnse monoliet die zwarte verlossing bloedt

Onyx lijkwade verhaart als huid

Boete gedreven in de muil van de grond

Stygische korst die zich verslikt in de karkassen van de vergetenen

Er is hier geen ruimte

Verstikking... Afwijzing...

Een hopeloze ziel glijdt in vage vestibules

echo's

silhouetten

Vervagende noties van wat ooit valse proclamaties ademde

Graniet gevormd door de echo's van smeekbeden

Ontelbare gezichten staren in het oordeel

Een plechtige falanx staat als één

Eén enkele totem van beschuldiging

Koor, slaperig op het merg slaand

Van een ziel doorspekt met bijtende spijt

Schuldig — zielig — ineenkrimpen

Verpletterd door steen

Verwelken in de inquisitiekloosters

De laatste snippers van de afnemende hoop verspreiden zich dus

Ik kan niet zien wat er schuilt in deze grafschaduwen

Uitstralend gefluister van duizend veroordelingen uit het verleden

Duizend veroordelingen uit het verleden!

Bevriezende handen reiken — kronkelend, plakkerig

Mijn naam is maar stof

En ik vlucht weer