V (Death) - Fen

No headstone will mark our passing

No mourners shall pay tribute

No tithes to those who surrender to blackness

No offerings for those entombed in this barren land

The bells toll only within the strata of lost ages

Earth, death, time and sorrow our parting hymn

The circle has no end, our solace, no beginning

Peace is only found in these unheralded, desolate kingdoms

Withing the silence of the soils

Amongst the mass grave of the forgotten

Cemeteries forged in peat

A cenotaph of bog oak

Shivering flesh cupped in the shriveled claws of the fenland mausoleum

Welcomed by a womb of cold earth

Coiling like a foetus, I succumb to the silence

Amputating the senses

Embracing a well of oblivion

I yearn to dissolve into the infinite

Where past, present and future are bereft of meaning

Where each echo of my torrid material self

Drips slowly into a sink hole of desolation

Where each reflection of the flesh

Causes a tidal surge of misery

A patchwork of memories floats before my mind’s eye

And it is with the gratitude of a lifetime I witness them fade

Dissipating and drifting as morning mists

Eradicated for all time

I pray for nothingness

My starved will craves void

And in this stark cradle of dead fen-flesh

I have found my solace

I have found my reward

I have found release

I have found my blessed death

Geen enkele grafsteen markeert ons heengaan

Geen rouwenden zullen eer bewijzen

Geen tienden voor degenen die zich overgeven aan zwartheid

Geen offergaven voor degenen die in dit dorre land zijn begraven

De klokken luiden alleen in de lagen van verloren eeuwen

Aarde, dood, tijd en verdriet onze afscheidshymne

De cirkel heeft geen einde, onze troost, geen begin

Vrede wordt alleen gevonden in deze onaangekondigde, verlaten koninkrijken

Met de stilte van de bodem

Tussen het massagraf van de vergetenen

Begraafplaatsen gesmeed in turf

Een cenotaaf van moeraseik

Bibberend vlees tot een kom gevormd in de verschrompelde klauwen van het veenmausoleum

Verwelkomd door een baarmoeder van koude aarde

Oprollen als een foetus, ik bezwijk voor de stilte

De zintuigen amputeren

Een bron van vergetelheid omarmen

Ik verlang ernaar om op te lossen in het oneindige

Waar verleden, heden en toekomst geen betekenis meer hebben

Waar elke echo van mijn verzengende materiële zelf

Druppelt langzaam in een gootsteengat van verlatenheid

Waar elke weerspiegeling van het vlees

Veroorzaakt een vloedgolf van ellende

Een lappendeken van herinneringen zweeft voor mijn geestesoog

En het is met de dankbaarheid van mijn leven dat ik ze zie vervagen

Verdwijnen en drijven als ochtendnevels

Voor altijd uitgeroeid

Ik bid voor het niets

Mijn uitgehongerde wil hunkert naar leegte

En in deze grimmige wieg van dood veenvlees

Ik heb mijn troost gevonden

Ik heb mijn beloning gevonden

Ik heb bevrijding gevonden

Ik heb mijn gezegende dood gevonden