Of wilderness and ruin - Fen

Many have been those who walked before me

But few now remain on these blasted paths

Where once we stood and gathered as one

Fragmented now are those of the unbound

We stood and watched as the sky turned to fire

And the sacred hollows of old were sundered

Eclipsed by the dawn of a new era

There is nothing for me now above or below this Earth

For what long ago was held to is no more

A hollow shell, a shattered conceit

Condemning the memories of a thousand generations

To the abyss of the forgotten

My eyes shimmer as they fall upon the ruins

Loss scars my spirit

My vehemence carries on cold, death-charged winds

It burns through me, scars my veins

And wracks the remains of an already tormented spirit

Rage and despair entwine

And a broken man surrenders

I lay and stared as the soils turned to dust

And the last of the stars died

Eclipsed by the dusk of finality

There is nothing

Velen zijn degenen die voor mij liepen

Maar er zijn er nu nog maar weinigen op deze verwoeste paden

Waar eens we stonden en samenkwamen als één

Nu gefragmenteerd zijn die van de ongebonden

We stonden en keken toe hoe de lucht in vuur veranderde

En de heilige holtes van weleer werden van elkaar gescheiden

Overschaduwd door het aanbreken van een nieuw tijdperk

Er is nu niets voor mij boven of onder deze aarde

Want waar lang geleden aan werd vastgehouden, is niet meer

Een holle schelp, een verbrijzelde verwaandheid

De herinneringen van duizend generaties veroordelen

Naar de afgrond van de vergetenen

Mijn ogen glinsteren als ze op de ruïnes vallen

Verlies maakt littekens in mijn geest

Mijn heftigheid houdt koude, dodelijke winden aan

Het brandt door me heen, littekens in mijn aderen

En verwoest de overblijfselen van een reeds gekwelde geest

Woede en wanhoop verstrengelen zich

En een gebroken man geeft zich over

Ik lag en staarde terwijl de grond in stof veranderde

En de laatste van de sterren stierf

Overschaduwd door de schemering van de finaliteit

Er is niks