A Witness to The Passing of Aeons - Fen

Uncoiling amongst the stars, my spirit-fight is endless,

I abandoned the prison of flesh millenia ago,

Parted my veins to shred the last veil,

Shrugged aside the chains that anchored me.

Left the shattered shell of my corporeal form to descend,

Into the blackness of this malicious earth,

And as my being merged with the very fabric of this withered planet

A new pathway was opened before me.

With each passing of the moon,

With each cycle of regeneration,

I felt a new strength bond with the very essence of my existence,

An amalgamation of the aether and the nameless emissions of the void,

Tethered to the flickering flame of my soul.

Ascension thus was born and beyond these mortals realms I foar,

Watching the stars collapse beneath the fury of the old ones.

The febrile breath of the universe,

Exhaled, Scattered, Dissipated,

Carried on the drifting, timeless winds,

I have watched civilisations rise and fall on this weakened planet,

I have seen the weakness of man cleansed by the rage of the cosmos,

Watched the skin of this decaying world scarified beyond recognition

Lifelessness if all that remains as my endless vision,

Watched the last light of reality gutter

And die.

Ontrollen tussen de sterren, mijn geest-strijd is eindeloos,

Ik verliet de gevangenis van vlees millennia geleden,

Mijn aderen scheidden om de laatste sluier te verscheuren,

Haalde de kettingen opzij die me verankerden.

Verliet de verbrijzelde schil van mijn lichamelijke vorm om af te dalen,

In de duisternis van deze kwaadaardige aarde,

En als mijn wezen versmolten met het weefsel van deze verdorde planeet

Een nieuwe weg werd voor mij geopend.

Met elke passage van de maan,

Bij elke regeneratiecyclus

Ik voelde een nieuwe sterke band met de essentie van mijn bestaan,

Een samensmelting van de ether en de naamloze emissies van de leegte,

Vastgebonden aan de flikkerende vlam van mijn ziel.

Ascentie werd dus geboren en buiten deze sterfelijke rijken vrees ik,

Kijken hoe de sterren instorten onder de woede van de oude.

De koortsige adem van het universum,

Uitgeademd, verspreid, verdreven,

Gedragen op de drijvende, tijdloze winden,

Ik heb beschavingen zien opkomen en vallen op deze verzwakte planeet,

Ik heb de zwakheid van de mens zien reinigen door de woede van de kosmos,

Zag hoe de huid van deze rottende wereld onherkenbaar werd verscheurd

Levenloosheid als dat alles blijft als mijn eindeloze visie,

Zag het laatste licht van de realiteit goot

En ga dood.