Rendered in Onyx - Fen

A choir of unreality chimes

A host of obsidian seraphim swarms

Etched upon the tapestry of reason

A litany of falsehoods awash with fear

Fear of all-encompassing emptiness

Fear of an infinity of the unknown

Fear of the purity of meaninglessness

Fear of a darkness that acts as a mirror to ignorance

Carved in the very coldest regions of an uncaring bleak multiverse

Hewn from strident monoliths of absence and vacuum

And so

I condemn a species that thrives on its own terror

That derives essence from the spire of pity

And I seek my place amongst the temples

There are many places in which true wisdom hides

Where the unbroken fabric of reality lies in wait

Shrouded

Cloaked in aether’s dark blessing

Beyond the sight by those tethered

To the dead weight of matter, to the prison of the flesh

Penance is sought in that which is perceptible

But no solace dwells within the rotten fabric of a half-truth

Their systems crumble beneath a hailstorm

Of unpicked knots of knowledge

Palpitating sentience trembles

Against the rearing menhirs of absolution

Secrets buried in darkness

Truth rendered in onyx

Een koor van onwerkelijk klokkenspel

Een groot aantal obsidiaan serafijnenzwermen

Geëtst op het tapijt van de rede

Een litanie van onwaarheden overspoeld met angst

Angst voor allesomvattende leegte

Angst voor een oneindigheid van het onbekende

Angst voor de zuiverheid van zinloosheid

Angst voor een duisternis die fungeert als een spiegel voor onwetendheid

Gesneden in de koudste streken van een onverschillig, somber multiversum

Gehouwen uit schelle monolieten van afwezigheid en vacuüm

En dus

Ik veroordeel een soort die gedijt op zijn eigen terreur

Dat ontleent essentie aan de torenspits van medelijden

En ik zoek mijn plaats tussen de tempels

Er zijn veel plaatsen waar ware wijsheid zich verbergt

Waar het ongebroken weefsel van de realiteit op de loer ligt

gehuld

Gehuld in de donkere zegen van de ether

Voorbij het zicht van degenen die vastgebonden zijn

Naar het dode gewicht van de materie, naar de gevangenis van het vlees

Boete wordt gezocht in dat wat waarneembaar is

Maar er is geen troost in het verrotte weefsel van een halve waarheid

Hun systemen brokkelen af ​​onder een hagelbui

Van onuitgezochte knopen van kennis

Hartkloppingen gevoel trilt

Tegen de opvoedende menhirs van absolutie

Geheimen begraven in het duister

Waarheid weergegeven in onyx