Exsanguination - Fen

I saw all colour bleached from the sky

I saw all life drained from the soils at my feet

I saw a million souls stripped from their fleshy prisons

I saw my own death staring back at me

Through the filmy orbs of my own accuser

I watched myself and this reality emptied

I saw skin become pallid, diaphanous parchment

One pitiful drop at a time, vigour drains

As great wings of finality unfurl

Throwing aeons into shadow

Unseen by a legion of bloodless eyes

Riven by a gradual weakening

Perceiving naught

Painless was the bleeding

And so we felt nothing at our parting

Life-essence reaved

Translucent skin bleached

Emptying veins throb and stutter

We fade to little more than ghosts

Cold fingers press against the surface of a sterilised credo

Eyes glazed, a legion of ciphers bend low

Thralls enthralled, supine before the Eucharist

A stained mirror reflecting naught but stagnation

So willingly did we surrender

Into this numb grasp of unmaking

Our footing lost on foundations of vapour

So willingly did we supplicate

To a deity etched in the translucent tatters

Of ignorance’s raiment in hopelessness befouled

So willingly did we disappear

So willingly did we disappear

Ik zag alle kleuren gebleekt uit de lucht

Ik zag al het leven aan mijn voeten uit de grond wegvloeien

Ik zag een miljoen zielen gestript uit hun vlezige gevangenissen

Ik zag mijn eigen dood naar me terug staren

Door de filmachtige lichtbollen van mijn eigen aanklager

Ik zag mezelf en deze realiteit werd leeggemaakt

Ik zag dat de huid bleek, doorschijnend perkament werd

Eén zielige druppel per keer, de kracht neemt af

Als grote vleugels van finaliteit zich ontvouwen

Eeuwen in de schaduw werpen

Ongezien door een legioen bloedeloze ogen

Verscheurd door een geleidelijke verzwakking

Niets waarnemen

Pijnloos was het bloeden

En dus voelden we niets bij ons afscheid

Levensessentie geplukt

Doorschijnende huid gebleekt

Aderen legen kloppen en stotteren

We vervagen tot weinig meer dan geesten

Koude vingers drukken tegen het oppervlak van een gesteriliseerd credo

Ogen glazig, een legioen cijfers buigen laag

Thralls geboeid, liggend voor de Eucharistie

Een bevlekte spiegel die niets anders dan stagnatie weerspiegelt

Dus gaven we ons vrijwillig over

In deze verdoofde greep van onmaken

Onze houvast verloren op fundamenten van damp

Dus smeekten we vrijwillig

Naar een godheid geëtst in de doorschijnende flarden

Van de kleding van onwetendheid in hopeloosheid bezoedeld

Zo gewillig zijn we verdwenen

Zo gewillig zijn we verdwenen