Bereft - Fen

Alone…

Hollow…

Ashen

Life promises only death

And thus I am again sentenced to solitude

In silent contemplation, a vision framed in grey

Falls upon world-weary eyes and brings torpor

The years behind left drained and colourless

I look within to fan the embers

Charred and enervated beyond recall to flame

For so long, I have journeyed, one weary step upon another

The dust of a decade’s failures ground underfoot

And so I fix my gaze to myriad desolation

The harsh wind punished a frail simulacra

On the precipice of spiritual oblivion

Without and within only ashes remain

As the elements now I shall be

As one with the enduring stone and the onrishing waters of wild rivers

As one with the burnished hue of the dawn

And the misty closure of the twilit evenfall

To cross the foils and stygian peatfields

To stride unfeeling towards the eternal periphery

These bitter lands have borne witness to so much

That I now embrace within a lonely

And burned-out will

When only distant memories chime across a spiritual vacuum

The last vestiges of life long since extinguished

A dying visage whipped by storms charged with the stench of despair

The entirety of my essence, the nucleus of my humanity now scoured

I am Bereft

Alleen…

Hol…

Ashen

Het leven belooft alleen de dood

En dus ben ik weer veroordeeld tot eenzaamheid

In stille contemplatie, een visioen omlijst in grijs

Valt op wereldvermoeide ogen en brengt verdoving

De achterliggende jaren zijn leeg en kleurloos achtergelaten

Ik kijk naar binnen om de sintels aan te wakkeren

Verkoold en verkoold, onherroepelijk om te ontvlammen

Zo lang heb ik gereisd, de ene vermoeide stap op de andere

Het stof van de mislukkingen van een decennium ligt onder de voeten

En dus richt ik mijn blik op talloze verlatenheid

De harde wind strafte een zwakke simulatie

Op de afgrond van spirituele vergetelheid

Zonder en binnen blijft alleen de as over

Zoals de elementen nu zal ik zijn

Als één met de blijvende steen en de opkomende wateren van wilde rivieren

Als één met de gepolijste tint van de dageraad

En de mistige afsluiting van de twiit evenfall

Om de folies en stygische veenvelden over te steken

Om gevoelloos naar de eeuwige periferie te stappen

Deze bittere landen hebben van zoveel getuigd

Dat ik nu omhels in een eenzame

En burn-out wil

Wanneer alleen verre herinneringen over een spiritueel vacuüm klinken

De laatste overblijfselen van het leven zijn allang uitgedoofd

Een stervend gezicht gegeseld door stormen geladen met de stank van wanhoop

Het geheel van mijn essentie, de kern van mijn menselijkheid nu afgeschuurd

Ik ben beroofd