Капитан - Дмитрий Хмелёв

В самую солёную из волн, был влюблён мальчишка без ума

И мечтал, как будет бороздить, дальние моря и океаны.

К той спешить, что будет ждать его, через бури, грозы, сквозь шторма.

Моряком хотел, как батя быть, смелым и отважным капитаном.

Она дождётся его, роняя слёзы в ночи,

Ей по другому нельзя, такая уж её женская доля.

Она дождётся его, да что ж так сердце кричит,

К ней ревновало всегда его синее море.

Предкам быть прославленным под стать, умирать без моря от тоски,

А придётся если, то врага-бить нещадно, извергая пламя.

Духа морякам не занимать, с нами Бог и флаг андреевский,

Мы к родным вернёмся берегам, живы и просолены ветрами.

И ревел могучий океан, и бросало в дрожь земную твердь,

Обжигала холодом волна и собою закрывала небо.

Твёрд был и спокоен капитан, хоть в лицо ему смеялась смерть,

Доносились голоса со дна, и казалось, звали в вечность, в небыль…

In de zoutste golven was een gekke jongen verliefd

En hij droomde van hoe hij zou surfen op de verre zeeën en oceanen.

Haast je naar degene die op hem zal wachten, door stormen, onweersbuien, door stormen.

Hij wilde matroos worden, zoals een vader, een dappere en dappere kapitein.

Ze zal op hem wachten, tranen vergieten in de nacht,

Ze kan niet anders, zo is haar vrouwelijke lot.

Ze zal op hem wachten, maar waarom schreeuwt haar hart,

Zijn blauwe zee was altijd jaloers op haar.

Voorouders die moeten worden verheerlijkt om te evenaren, om te sterven zonder een zee van verlangen,

En als het moet, versla dan de vijand genadeloos en spuw vlammen uit.

De geest van de zeelieden houdt zich niet bezig, God is met ons en de vlag van St. Andrew,

We keren terug naar onze geboorteplaats, levend en gezouten door de wind.

En de machtige oceaan brulde, en het aardse firmament beefde,

De golf brandde van de kou en bedekte de lucht met zichzelf.

De kapitein was vastberaden en kalm, ook al lachte de dood hem in het gezicht,

Er klonken stemmen uit de bodem, en het leek alsof ze riepen naar de eeuwigheid, naar fictie...