Десантная - Дмитрий Хмелёв

Прости, прощай, любимая сторонушка

И за спиной остался отчий дом.

Ты жди и знай, вернусь к тебе Алёнушка

В тельняшке да в берете голубом.

Ты не тужи, тебе судьба насыпала,

Под сердцем всё ж носить дитё моё.

А мне служить, мне честь такая выпала,

не посрамить отечество своё.

Пути лежат предгорьями да скалами

И как змея коварен наш маршрут.

Конечно жаль, не пригодится стало быть,

Армейский мой десантный парашют.

Пусть «дух» хитёр под каждым камнем клятую,

Он сеет смерть, чтоб враз, наверняка.

А я сапёр, из триста сорок пятого

Гвардейского десантного полка.

Насквозь глядеть и чуять козни ворога,

Как дед с отцом, чтоб свой берет носить.

Его надеть не довелось Суворову,

Он тоже был десантником, как пить.

Меня поймут, семья, вестимо, главное,

Хоть жизнь, хоть смерть — не опозорим честь.

А посему, чтим братство наше славное

Так было и так будет, и так есть.

Эх, пой, вещай, родимая сторонушка!

Не чуя ног, завидя отчий дом,

Как обещал, вернулся я, Алёнушка,

В тельняшке да в берете голубом.

Het spijt me, tot ziens, geliefde kant

En achter hem was het huis van zijn vader.

Je wacht en weet, Alyonushka komt bij je terug

In een vest en een blauwe baret.

Treur niet, het lot heeft je overgoten

Onder het hart is nog steeds om mijn kind te dragen.

En om mij te dienen, viel mij zo'n eer,

schaam je vaderland niet.

De paden liggen in de uitlopers en rotsen

En als een slang is onze route verraderlijk.

Natuurlijk is het jammer, daarom zal het niet nuttig zijn,

Mijn leger landingsparachute.

Laat de "geest" sluw zijn onder elke steen die ik vervloek,

Hij zaait de dood, dus dat in een keer, zeker.

En ik ben een sapper, van driehonderdvijfenveertig

Bewakers Luchtlandingsregiment.

Kijk door en ruik de intriges van de vijand,

Zoals opa en vader, om zijn baret te dragen.

Suvorov had geen kans om het te dragen,

Hij was ook een parachutist, hoe te drinken.

Ze zullen mij, familie natuurlijk, het belangrijkste begrijpen,

Hoewel het leven, zelfs de dood - we zullen de eer niet onteren.

En daarom eren we onze glorieuze broederschap

Zo was het, en zo zal het zijn, en zo is het.

Eh, zing, vertel, lieve kleine kant!

Mijn voeten niet voelen, het huis van mijn vader zien,

Zoals beloofd, keerde ik terug, Alyonushka,

In een vest en een blauwe baret.