Gli alberi - Diodato

Io ci credo in quel che dici, sai

Ma non mi so spiegare

Quando cambi all’improvviso

Io le dissi: «Non lo so

Sarà colpa di quel vento

Che ogni tanto soffia dolce

Dentro me»

Poi di colpo chiuse gli occhi

Per veder fotografie di paesi lontani

E mi chiese: «Come fate voi

A lasciar passare tutto

Senza un brivido nel cuore

Senza rabbia né dolore?»

Io le dissi: «Non lo so

Sarà colpa di quel vento

Che ogni tanto soffia dolce

Dentro me»

Poi mi prese con sé

E mi portò via lontano

Coi sospiri del suo cuore

E si strinse tra le mani

Come maschera di cera

Che nasconde al mondo la sua identità

Per sempre

Per sempre

Per sempre

Per sempre

Sai, gli uomini sono alberi

Nostalgici del cielo

E i pensieri sono i loro rami

Toccati dal vento

Sai, gli uomini sono alberi

Nostalgici del cielo

E i pensieri sono i loro rami

Toccati dal vento

Ik geloof in wat je zegt, weet je?

Maar ik weet niet hoe ik het moet uitleggen

Wanneer je plotseling verandert

Ik zei tegen haar: «Ik weet het niet»

Het zal de schuld zijn van die wind

Dat waait af en toe zoet

In mij"

Toen sloot hij plotseling zijn ogen

Om foto's van verre landen te zien

En hij vroeg me: «Zoals je doet»

Om het allemaal voorbij te laten gaan

Zonder een trilling in het hart

Zonder boosheid of pijn?"

Ik zei tegen haar: «Ik weet het niet»

Het zal de schuld zijn van die wind

Dat waait af en toe zoet

In mij"

Toen nam hij me mee

En het bracht me ver weg

Met de zuchten van zijn hart

En hij drukte zichzelf in zijn handen

Als een wasmasker

Die zijn identiteit voor de wereld verbergt

Voor altijd

Voor altijd

Voor altijd

Voor altijd

Weet je, mannen zijn bomen

Nostalgisch voor de lucht

En gedachten zijn hun takken

Aangeraakt door de wind

Weet je, mannen zijn bomen

Nostalgisch voor de lucht

En gedachten zijn hun takken

Aangeraakt door de wind