Alveari - Diodato

Dio, quanta vita scorre

In questo ammasso di cemento

In questo strato immobile di cose

Tra le finestre e il centro

Di queste case che sembrano alveari

Sotto un cielo di piombo e d’argento

A ricordarci che tutto questo

Non potrà mai appartenere

All’universo

È tutto così folle

Questo continuo rincorrere il vento

Cercando di fermare

L’orgasmo labile di un appagamento

Fino a farsi prendere per stanchezza

Fino a rinunciare a ogni bellezza

Fino ad accontentarsi, raccontarsi una bugia

Per tenerezza

E poi cadere un giorno

Cadere un giorno e ricordarsi che

È tutto così fragile

Un equilibrio facile da perdere

Ma cadere non è inutile

Cadere non è inutile

Cadere è ritrovarsi, ricordarsi di nuovo

Dell’essenziale invisibile

E adesso guarda che cosa succede

Fuori da questo sputo di strade

Fuori da questo mondo perfetto

Che esiste solo se ignori, che esiste tutto il resto

Che fuori c'è la guerra

Non te ne accorgi più

Che sei anche tu un soldato

Che spari pure tu

Per poi cadere un giorno

Cadere un giorno e ricordarsi che

È tutto così fragile

Un equilibrio facile da perdere

Ma cadere non è inutile

Cadere non è inutile

Cadere è ritrovarsi, ricordarsi di nuovo

Dell’essenziale invisibile

Dell’essenziale invisibile

Ma io che parlo a fare

Che sono come te

Che fingo di capire

E poi non so capire

Io che parlo a fare

Che proprio come te

Mi perdo in questo niente

Chiuso in un alveare

Per poi cadere un giorno

Cadere un giorno e ricordarsi che

È tutto così fragile

Un equilibrio facile da perdere

Ma cadere non è inutile

Cadere non è inutile

Cadere è ritrovarsi, ricordarsi di nuovo

Dell’essenziale invisibile

Dell’essenziale invisibile

God, hoeveel leven stroomt

In deze stapel beton

In deze nog steeds laag van dingen

Tussen de ramen en het centrum

Van deze huizen die eruitzien als bijenkorven

Onder een hemel van lood en zilver

Om ons eraan te herinneren dat dit alles

Het kan er nooit bij horen

naar het universum

Het is allemaal zo gek

Deze constante jacht op de wind

Proberen te stoppen

Het vluchtige orgasme van voldoening

Om uit de vermoeidheid te raken

Om afstand te doen van alle schoonheid

Tot regelen, vertel een leugen

voor tederheid

En dan op een dag vallen

Val er op een dag af en onthoud dat

Het is allemaal zo kwetsbaar

Een gemakkelijk te verliezen evenwicht

Maar vallen is niet nutteloos

Vallen is niet nutteloos

Vallen is jezelf vinden, weer herinneren

Van het onzichtbare essentiële

En kijk nu wat er gebeurt

Uit dit spit van straten

Niet van deze perfecte wereld

Dat het alleen bestaat als je het negeert, dat al het andere bestaat

Dat er buiten oorlog is

Je merkt er niets meer van

Dat jij ook een soldaat bent

Jij schiet ook

Alleen om op een dag te vallen

Val er op een dag af en onthoud dat

Het is allemaal zo kwetsbaar

Een gemakkelijk te verliezen evenwicht

Maar vallen is niet nutteloos

Vallen is niet nutteloos

Vallen is jezelf vinden, weer herinneren

Van het onzichtbare essentiële

Van het onzichtbare essentiële

Maar waar heb ik het over om te doen?

ik ben zoals jij

Wat ik pretendeer te begrijpen

Trouwens, ik weet niet hoe ik het moet begrijpen

ik die spreek om te doen

Dat is net als jij

Ik verdwaal in dit niets

Gesloten in een bijenkorf

Alleen om op een dag te vallen

Val er op een dag af en onthoud dat

Het is allemaal zo kwetsbaar

Een gemakkelijk te verliezen evenwicht

Maar vallen is niet nutteloos

Vallen is niet nutteloos

Vallen is jezelf vinden, weer herinneren

Van het onzichtbare essentiële

Van het onzichtbare essentiële