Desde Dentro - Dante

Amando el equilibrio me gustaba temblar

Cuando andaba por la cuerda de mi soga

Quizá es que cada paso era ilusión para poderme salvar

Y ahora me di cuenta que solo me ahoga

Donde llego tarde, en mi ciencia no existen horas

Vivo por instantes, todo lo demás decora

¿Crees que no me jode no ser como soy a solas?

¿Crees que quiero ser humano si ni soy persona?

Y claro que no puedo verme cuando era tan ciego

Porque ahora veo suficiente como pa' echarlo de menos

Con pies en la tierra dudo soñar con el cielo

Si ni se que debo, ¿cómo voy a decir te quiero?

Y yo, puedo romperme por la mitad que con el vacío que tengo te diría que sigo

entero

Mi felicidad es solo un contrato de casi poder tenerla y la letra pequeña un «pero»

Ya entiendo lo que era la infinitud, ya que no valíamos nada y solo se unían

nuestros ceros

Puede que no articule palabra cuando falten sustantivos para nombrarte de nuevo

Perderlo todo por si luego no me encuentro

Saco lo de dentro, pero luego no lo siento

Noches largas, días efímeros

Miro en mi pecho, ahí dentro hay un desierto

Ya ni la puerta quiere abrirme

Ando desnudo sobre lágrimas de ángeles

Gritando «libertad», versos de autómata

Soñando el ciclo, escapando de tus cárceles

La llovizna, cayendo al suelo frío

Anduve por tus pasillos pa' desahuciar mi nombre

Rotos los peldaños para no alcanzar la cumbre

Tirar lo tuyo y recoger lo mio

No entra la luz, abre la cortina

Y yo pensando en la morfina

Andé por tus jardines para recoger mis rosas

Solo quería devolverte las espinas

Vuelvo a casa y, mierda, son tiempos difíciles

Callarme y sanarme los síndromes

Por si acaso, tres ojos como un cíclope

Curando hoy, lo que sucedió ayer

Tirando mis penas a la nada

Sentado veo como se desvanecen

Mírame, cuando menos lo merezca

Para que mi alma se crezca

Ya pase por mis penurias, y me comí mil desplantes

Ya miré al miedo de frente y me llevó a mi por delante

Hace tiempo que aprendí un consejo que vengo a enseñarte:

«Sé paciente, sé constante.

Corriendo no llegas antes»

No me enseñaron la forma de levantarme

Me enseñaron que vendrían más que intentarían tirarme

Y eso hicieron, me dañaron, me mintieron

Despreciándome, dijeron que era un cero y que nadie querría escucharme

Y aquí estoy, casi diez años más tarde

Luchando a diario por lo que me hace ser grande

Más acompañado que nunca antes en mi vida

Y con más ganas de comerme el mundo y adentrarme

En el corazón de todas esas personas

Y encontrar aquel rincón sin rencor donde se perdonan

Todos los errores cometidos en pasados

Que han quedado destrozados y que ya no nos traicionan

Y ahora estoy, comprobando por mi mismo

Que supe ser fuerte y pude salir de ese abismo

Que con una mano cuento a los que quiero en todo

Y que con la otra puedo escalar y escapar yo solo

Nadie me dice que debo de hacer, ni que debo decir, ni que debo pensar

Nadie comprende las cosas que siento cuando algún tema nuevo me vuelvo a sacar

No es para ver que tengo nivel, ni para mostrar que soy el más fuerte

Es para ver que sigo de frente, y que para siempre me pienso quedar

Liefdevolle balans die ik graag schudde

Toen ik over het touw van mijn strop liep

Misschien is het dat elke stap een illusie was om mij te kunnen redden

En nu realiseerde ik me dat het me alleen maar verdrinkt

Waar ik te laat ben, in mijn wetenschap zijn er geen uren

Ik leef voor momenten, al het andere siert

Denk je dat het me niet stoort dat ik niet alleen ben?

Denk je dat ik een mens wil zijn als ik niet eens een persoon ben?

En natuurlijk kan ik mezelf niet zien toen ik zo blind was

Want nu zie ik genoeg om hem te missen

Met de voeten op de grond twijfel ik of ik van de hemel droom

Als ik niet eens weet wat ik moet doen, hoe moet ik dan zeggen dat ik van je hou?

En ik, ik kan in tweeën breken dat met de leegte die ik heb, zou ik je vertellen dat ik doorga

geheel

Mijn geluk is slechts een contract van het bijna kunnen hebben en de kleine lettertjes is een "maar"

Ik begrijp al wat oneindigheid was, aangezien we waardeloos waren en alleen lid werden

onze nullen

Ik kan geen woord uitspreken als zelfstandige naamwoorden ontbreken om je opnieuw te noemen

Alles kwijt voor het geval ik mezelf later niet terugvind

Ik haal het eruit, maar dan voel ik het niet

Lange nachten, vluchtige dagen

Ik kijk in mijn borst, daar is een woestijn

Zelfs de deur wil niet voor mij open

Ik loop naakt op engelentranen

Schreeuwende "vrijheid", automaatverzen

Dromen van de cyclus, ontsnappen uit je gevangenissen

De motregen, vallend op de koude grond

Ik liep door je gangen om mijn naam uit te zetten

Gebroken treden om de top niet te bereiken

Laat de jouwe vallen en pak de mijne op

Er komt geen licht binnen, open het gordijn

En ik denk aan morfine

Ik liep door je tuinen om mijn rozen te plukken

Ik wilde je gewoon de doornen teruggeven

Ik kom thuis en shit, het zijn moeilijke tijden

Zwijg en genees mijn syndromen

Voor het geval, drie ogen als een cyclops

Genezing vandaag, wat er gisteren gebeurde

Mijn verdriet voor niets weggooien

Zittend kijk ik hoe ze vervagen

Kijk naar mij, wanneer ik het het minst verdien

Om mijn ziel te laten groeien

Ik heb mijn ontberingen al doorstaan, en ik heb duizend onbeschoftheden opgegeten

Ik keek al angst in het gezicht en het kostte me vooruit

Enige tijd geleden leerde ik een advies dat ik je hier wil leren:

“Wees geduldig, wees constant.

Met hardlopen kom je er niet eerder»

Ze hebben me niet geleerd hoe ik moet opstaan

Mij ​​werd geleerd dat er meer zou komen dat me zou proberen te gooien

En dat is wat ze deden, ze deden me pijn, ze logen tegen me

Ze zetten me neer, ze zeiden dat ik een nul was en niemand zou naar me luisteren

En hier ben ik dan, bijna tien jaar later

Dagelijks vechten voor wat mij geweldig maakt

Meer begeleid dan ooit tevoren in mijn leven

En met meer verlangen om de wereld te eten en binnen te gaan

In de harten van al die mensen

En vind die hoek zonder rancune waar ze elkaar vergeven

Alle fouten gemaakt in het verleden

Dat ze zijn vernietigd en dat ze ons niet langer verraden

En nu controleer ik het voor mezelf

Dat ik wist hoe ik sterk moest zijn en uit die afgrond kon komen

Dat ik met één hand degenen van wie ik hou in alles tel

En dat ik met de ander alleen kan klimmen en ontsnappen

Niemand vertelt me ​​wat ik moet doen, wat ik moet zeggen of wat ik moet denken

Niemand begrijpt wat ik voel als ik weer een nieuw nummer verzin

Het is niet om te zien dat ik een niveau heb, noch om te laten zien dat ik de sterkste ben

Het is om te zien dat ik nog steeds voorop sta, en dat ik van plan ben voor altijd te blijven