Джаз - Братья Карамазовы

Джаз не я, и флейта не моя.

На бензозаправке покупаю дрова -мне не хватает тепла.

Мне не хватает тебя, у открытых дверей, мягких вагонов, обесточенных дней.

Джаз не, я и микрофон — не мой.

Воздух, воздух заливает меня, то ли войной, то ли весной.

Должно быть там, за горой — шаркает наше с тобой навсегда.

Я стекла бинокля протираю травой и щурюсь в дорогу, а затем - в небеса.

И вот, где-то вдали, подымаясь в пыли,

Шеренги солдат, я не вижу — чужие или свои.

Я кричу им: «Я здесь, подождите меня»,

А в ответ: «Первый взвод заряжай, и огня!»

Jazz is niet van mij, en de fluit is niet van mij.

Ik koop brandhout bij een benzinestation - ik heb niet genoeg warmte.

Ik mis je, bij open deuren, zachte auto's, energieke dagen.

Jazz is niet van mij en de microfoon is niet van mij.

Lucht, lucht vervult mij, hetzij met oorlog, hetzij met lente.

Het moet daar zijn, achter de berg - die van ons voor altijd met je schuifelen.

Ik veeg de bril van de verrekijker af met gras en tuur de weg in, en dan de lucht in.

En nu, ergens ver weg, oprijzend in het stof,

Ik zie de gelederen van soldaten niet - vreemden of de mijne.

Ik roep naar hen: "Ik ben hier, wacht op mij"

En als reactie: “Laad het eerste peloton op, en vuur!”