Ветка - Борис Гребенщиков

Ничто из того, что было сказано, не было существенным,

Мы на другой стороне.

Обожженный дом в шинкаревском пейзаже.

Неважно куда, важно — все равно мимо.

Не было печали, и это не она,

Заблудившись с обоих сторон веретена.

Я почти наугад произношу имена.

Действительность по-прежнему недостижима.

Я открывал все двери самодельным ключом.

Я брал, не спрашивая — что и почем.

Люди не могут согласиться друг с другом практически ни в чем.

В конце концов — это их дело.

Мне нужно было всё, а иначе — нет.

Образцовый нищий, у Галери Лафайет;

Но я смотрел на эту ветку сорок пять лет,

В конце концов, она взяла и взлетела.

Словно нас зачали во время войны,

Нас крестили именами вины.

И когда слова были отменены,

Мы стали неуязвимы.

Словно что-то сдвинулось, в Млечном Пути,

Сняли с плеч ношу, отпустило в груди.

Словно мы, наконец оставили позади.

Эту бесконечную зиму…

Niets dat werd gezegd was significant

Wij zijn aan de andere kant.

Verbrand huis in het landschap van Shinkarevsky.

Het maakt niet uit waar, het maakt uit - het is nog steeds voorbij.

Er was geen verdriet, en dit is zij niet,

Verdwalen aan beide kanten van de spil.

Ik spreek namen bijna willekeurig uit.

De realiteit is nog steeds buiten bereik.

Ik opende alle deuren met een zelfgemaakte sleutel.

Ik nam het zonder te vragen wat en hoeveel.

Mensen kunnen het over bijna niets met elkaar eens zijn.

Het is tenslotte hun zaak.

Ik had alles nodig, anders - nee.

Voorbeeldige bedelaar, bij Galeries Lafayette;

Maar ik kijk al vijfenveertig jaar naar dit draadje,

Op het einde nam ze af en vertrok.

Alsof we tijdens de oorlog zijn verwekt,

We zijn gedoopt met de namen van schuld.

En toen de woorden werden geannuleerd,

We zijn onkwetsbaar geworden.

Alsof er iets in de Melkweg bewoog

Ze namen de last van de schouders, lieten de borst los.

Alsof we eindelijk zijn achtergebleven.

Deze eindeloze winter...