Государыня - Борис Гребенщиков

Государыня, помнишь ли, как строили дом —

Всем он был хорош, но пустой;

Столько лет, шили по снегу серебром,

Боялись прикоснуть кислотой.

Столько лет, пели до седьмых петухов,

Пели, но боялись сказать.

Государыня, ведь если ты хотела врагов,

Кто же тебе смел отказать?

Так что же мы, до сих пор все пьем эту дрянь,

Цапаем чертей за бока?

Нам же сказано, что утро не возьмет свою дань,

Обещано, что ноша легка.

Так полно, зря ли мы

Столько лет все строили дом —

Наша ли вина, что пустой?

Зато теперь, мы знаем, каково с серебром;

Посмотрим, каково с кислотой…

Keizerin, weet je nog hoe ze het huis bouwden...

Het was goed voor iedereen, maar leeg;

Zoveel jaren, met zilver in de sneeuw genaaid,

Bang om met zuur aan te raken.

Zoveel jaren, zong tot de zevende haan,

Ze zongen, maar waren bang om te spreken.

Keizerin, als je vijanden wilde,

Wie durfde je te weigeren?

Dus wat zijn we, nog steeds allemaal aan het drinken van deze rotzooi,

Grijpen we de zijde van de duivel?

Er wordt ons verteld dat de ochtend zijn eer niet zal nemen,

Er is beloofd dat de last licht is.

Zo vol, zijn we tevergeefs

Zoveel jaren bouwde iedereen een huis -

Is het onze schuld dat het leeg is?

Maar nu weten we hoe het is met zilver;

Eens kijken hoe het is met zuur...