The Postcard - Борис Гребенщиков

This is a postcard

Saying I’m alright in this beautiful city.

This is a phone call

Saying, yes, I am sleeping alone here.

But the telephone lines are cut,

My hands can’t hold the paper.

You are on my mind, You are on my mind.

Nobody knows your name here,

Except when the moon is out.

And then they toss in their sleep

Crying out for you to take them,

But me I cannot sleep, I cannot dream,

My heart is shattered.

You are on my mind, You are on my mind.

Once seven colors used to make a man blind.

And now we, are like birds stuck in barbed wire.

Precise, like sunrise

A child just like any other.

Made of the bones of the earth

Fragile and deathless.

Yes, I’m alright, I’m a church,

And I’m burning down.

You are on my mind, You are on my mind;

You are on my mind, You are on my mind;

You are on my mind, You are on my mind;

You are on my mind, You are on my mind…

Dit is een ansichtkaart

Zeggen dat het goed met me gaat in deze prachtige stad.

Dit is een telefoontje

Zeggen, ja, ik slaap hier alleen.

Maar de telefoonlijnen zijn verbroken,

Mijn handen kunnen het papier niet vasthouden.

Je bent in mijn gedachten, je bent in mijn gedachten.

Niemand kent je naam hier,

Behalve als de maan uit is.

En dan woelen ze in hun slaap

Ik schreeuw om jou om ze te nemen,

Maar ik kan niet slapen, ik kan niet dromen,

Mijn hart is verbrijzeld.

Je bent in mijn gedachten, je bent in mijn gedachten.

Ooit werden zeven kleuren gebruikt om een ​​man blind te maken.

En nu zijn we als vogels die vastzitten in prikkeldraad.

Nauwkeurig, zoals zonsopgang

Een kind net als ieder ander.

Gemaakt van de botten van de aarde

Breekbaar en onsterfelijk.

Ja, ik ben in orde, ik ben een kerk,

En ik brand af.

Je bent in mijn gedachten, Je bent in mijn gedachten;

Je bent in mijn gedachten, Je bent in mijn gedachten;

Je bent in mijn gedachten, Je bent in mijn gedachten;

Je bent in mijn gedachten, Je bent in mijn gedachten...