Тень - Борис Гребенщиков

Откуда я знаю тебя?

Скажи мне и я буду рад.

Мы долго жили вместе или я где-то видел твой взгляд?

То ли в прошлой жизни на поляне в забытом лесу,

Или это ты был за черным стеклом, той машины, что стояла внизу.

Напомни, где мы виделись — моя память уж не та, что была.

Ты здесь просто так или у нас есть дела?

Скажи мне, чем мы связаны, скажи мне хотя бы «Да» или «Нет».

Но сначала скажи, отчего так сложно стало, выйти из тени на свет.

Считай меня Иваном Непомнящим или называй подлецом,

Но зачем ты надел это платье и что у тебя с лицом?

И если ты мой ангел, зачем мы пьем эту смесь?

И откуда я знаю тебя, скажи мне, если ты еще здесь.

Я помню дни, когда каждый из нас мог быть первым,

И мне казалось наши цепи сами рвались напополам.

Я пришел сюда выпить вина и дать отдых нервам.

Я забыл на секунду, что, чтобы здесь был свет,

Ток должен идти по нам.

Эй!

Почему здесь так холодно, или это норма в подобных местах?

Зачем ты целуешь меня?

И чего ждут солдаты в кустах?

Если тебе платят за это, скажи, я, наверно, пойму.

Но если ты пришел дать мне волю, спасибо, уже ни к чему.

Вокруг меня темнота, она делает, что я прошу

Я так долго был виновным, что даже не знаю, зачем я дышу

И каждый раз — это последний раз, и каждый раз я знаю — приплыл,

Но глядя на тебя я вспоминаю то, что даже не знал, что забыл.

Мое сердце не здесь, снимайте паруса с кораблей,

Мы долго плыли в декорациях моря, но вот они — фанера и клей.

А где-то ключ повернулся в замке, где-то открывалась дверь.

Теперь я вспомнил, откуда я знаю тебя, и мы в расчете теперь.

Hoe ken ik jou?

Vertel het me en ik zal blij zijn.

We hebben lang samen gewoond of heb ik je blik ergens gezien?

Ofwel in een vorig leven op een open plek in een vergeten bos,

Of was jij het achter het zwarte glas van de auto die eronder geparkeerd stond.

Herinner me waar we elkaar ontmoetten - mijn geheugen is niet meer wat het was.

Ben je hier zomaar of hebben we wat te doen?

Vertel me hoe we verbonden zijn, zeg me tenminste "Ja" of "Nee."

Maar vertel me eerst waarom het zo moeilijk werd om vanuit de schaduw in het licht te komen.

Beschouw me als Ivan Nepomniachtchi of noem me een schurk,

Maar waarom heb je deze jurk aan en wat is er mis met je gezicht?

En als je mijn engel bent, waarom drinken we dit mengsel dan?

En hoe ken ik je, vertel me of je er nog bent.

Ik herinner me de dagen dat we allemaal de eerste konden zijn

En het leek me dat onze kettingen zelf doormidden waren gescheurd.

Ik kwam hier om wijn te drinken en mijn zenuwen te laten rusten.

Ik vergat even dat om er licht te hebben,

De stroom moet door ons heen gaan.

Hoi!

Waarom is het hier zo koud, of is dit de norm op plekken als deze?

Waarom zoen je me?

En waar wachten de soldaten in de struiken op?

Als je hiervoor betaald wordt, vertel het me dan, ik zal het waarschijnlijk begrijpen.

Maar als je kwam om me vrij spel te geven, dank je, het is nutteloos.

Duisternis omringt me, ze doet wat ik vraag

Ik ben al zo lang schuldig dat ik niet eens weet waarom ik adem

En elke keer is de laatste keer, en elke keer dat ik weet - zeilde,

Maar als ik naar jou kijk, herinner ik me iets waarvan ik niet eens wist dat ik het vergeten was.

Mijn hart is hier niet, haal de zeilen van de schepen

We hebben lange tijd in het landschap van de zee gevaren, maar hier zijn ze - multiplex en lijm.

En ergens draaide de sleutel in het slot, ergens ging de deur open.

Nu herinnerde ik me hoe ik je ken, en nu zijn we in de berekening.