На её стороне - Борис Гребенщиков

Дело было в Казани, дело кончилось плохо,

Хотя паруса его флота были из самоцветных камней.

На него гнула спину страна и эпоха,

Но она была в шелковом платье и много сильней.

Утро не предвещало такого расклада,

Кто-то праздновал Пасху, где-то шла ворожба.

И Волга мирно текла, текла, куда ей было надо,

И войска херувимов смотрели на то, как вершилась судьба.

На подъездах к собору пешим не было места,

На паперти — водка-мартини, соболя-жемчуга;

Но те, кто знал, знали, когда пойдут конвой и невеста,

Лучше быть немного подальше, если жизнь дорога.

Когда вышел священник, он не знал, что ему делать,

То ли мазать всех миром, то ли блевать с алтаря.

А жених, хоть крепился, сам был белее мела,

А по гостям, по которым не плакал осиновый кол, рыдала петля.

И никто не помнит, как это было,

А те кто помнят, те в небе или в огне,

А те, кто сильны — сильны тем, что знают где сила.

А сила на ее стороне.

Говорят, что был ветер — ветер с ослепительным жаром,

Говорят, что камни рыдали, когда рвалась животворная нить,

А еще говорят, что нельзя вымогать того, что дается даром

И чем сильнее ты ударишься об воду, тем меньше хлопотать-хоронить.

Он один остался в живых.

Он вышел сквозь контуры двери,

Он поднялся на башню.

Он вышел в окно.

И он сделал три шага — и упал не на землю, а в небо,

Она взяла его на руки, потому что они были одно.

Het was in Kazan, het liep slecht af,

Hoewel de zeilen van zijn vloot van halfedelstenen waren.

Het land en het tijdperk bogen hem de rug toe,

Maar ze was in een zijden jurk en veel sterker.

De ochtend voorspelde zo'n situatie niet,

Iemand vierde Pasen, ergens was waarzeggerij.

En de Wolga stroomde vredig, stroomde waar het moest,

En de legers van de cherubijnen keken toe hoe het lot werd bepaald.

Er was geen ruimte voor voetgangers bij de ingangen van de kathedraal,

Op de veranda - wodka-martini, sable-parels;

Maar degenen die wisten wanneer het konvooi en de bruid zouden vertrekken,

Het is beter om wat verder weg te zijn als het leven kostbaar is.

Toen de priester naar buiten kwam, wist hij niet wat hij moest doen,

Ofwel om iedereen met vrede te besmeuren, ofwel om van het altaar te kotsen.

En de bruidegom, hoewel hij sterk was, was zelf witter dan krijt,

En voor de gasten, voor wie de espenstok niet huilde, snikte de strop.

En niemand herinnert zich hoe het was

En degenen die zich herinneren, degenen in de lucht of in het vuur,

En degenen die sterk zijn, zijn sterk omdat ze weten waar de kracht is.

En de macht staat aan haar kant.

Ze zeggen dat er een wind was - een wind met oogverblindende hitte,

Ze zeggen dat de stenen huilden toen de levengevende draad scheurde,

En ze zeggen dat je niet kunt afpersen wat gratis wordt gegeven

En hoe harder je het water raakt, hoe minder gedoe en begraven.

Hij alleen overleefde.

Hij ging naar buiten door de contouren van de deur,

Hij beklom de toren.

Hij ging het raam uit.

En hij deed drie stappen - en viel niet op de grond, maar in de lucht,

Ze nam hem in haar armen omdat ze één waren.