Елизавета - Борис Гребенщиков

У Елизаветы два друга: конь, и тот, кто во сне.

За шторами вечный покой, шелест дождя,

А там, как всегда, воскресенье,

И свечи, и праздник, и лето, и смех,

И то, что нельзя…

Скажи мне, зачем тогда

Статуи падали вниз, в провода,

Зачем мы стрелялись и шли

Горлом на плеть?

Она положила мне палец на губы,

И шепчет: «Делай, что хочешь,

Но молчи, слова — это смерть;

Это смерть…»

И наши тела распахнутся, как двери,

И — вверх, в небеса,

Туда, где привольно лететь, плавно скользя.

А там, как всегда, воскресенье,

И свечи, и праздник, и лето, и смех,

И то, что нельзя, то, что нельзя…

Elizabeth heeft twee vrienden: het paard en die in de droom.

Achter de gordijnen is eeuwige vrede, het ruisen van regen,

En daar, zoals altijd, zondag,

En kaarsen, en een vakantie, en zomer, en gelach,

En wat kan niet...

Vertel me waarom dan

Beelden vielen in de draden

Waarom hebben we geschoten en gaan?

Keel op de zweep?

Ze legde haar vinger op mijn lippen

En fluistert: "Doe wat je wilt,

Maar wees stil, woorden zijn de dood;

Dit is de dood…”

En onze lichamen zullen openen als deuren

En - tot aan de hemel,

Waar het vrij is om te vliegen, soepel glijdend.

En daar, zoals altijd, zondag,

En kaarsen, en een vakantie, en zomer, en gelach,

En wat is onmogelijk, wat is onmogelijk ...