Salope ! - Bigflo & Oli

Quand la lune apparaît, tu peux la croiser en ville

Elle a deux prénoms, un pour la vie, l’autre pour la nuit

Une croix sur ses études, le temps lui a mené la vie dure

Entre le café et la pharmacie, elle a ses habitudes

L’habitude d'être dans le froid, les jambes à l’air

Toute droite dans l’noir, on la confondrait avec un l&adaire

Un combat contre la montre, elle danse avec son ombre

Bien trop jeune pour faire le plus vieux métier du monde

Son parfum mélangé à l’odeur d’essence qui l’entoure

Elle se donne le droit de croire qu’elle pourra partir un jour

Elle a laissé ses rêves s’abîmer à quelques rues

Certaines le font par choix, elle, ne l’a jamais eu

En rentrant elle ferme les yeux devant l’miroir de l’ascenseur

La nuit tous les chats sont gris et tous ses clients sont seuls

Ils emportent un peu d’elle quand ils referment la porte

Et des traces apparaissent quand les caresses deviennent trop fortes

Elle est intelligente et drôle, mais pour être honnête

Les hommes qui viennent la voir ne sont pas là pour la connaitre

Sous la Grande Ourse, elle fait tout pour leur faire envie

Elle doute, et quand son maquillage coule elle dit que c’est la pluie

Bien sûr elle voudrait être ailleurs, partir d’ici

Mais elle est prise en otage par l’café et la pharmacie

Cernée, vue que chaque soir est déjà demain

Elle a des tonnes de regrets coincés dans son p’tit sac à main

Les saisons passent, on s’habitue aux angoisses

Elle s’dit que ça pourrait être pire en regardant le SDF d’en face

Les destins se ressemblent dans l’périmètre

Elle fait les cents pas, en restant là elle a fait de milliers de kilomètres

Souvent, son prince charmant s'évapore comme un mirage

Ils se souviennent pas d’son prénom, elle veut oublier leurs visages

Des sacrifices pour un meilleur avenir

Si la lune pouvait parler, elle en aurait des choses à dire

Elle a un fils, son petit bout d'âme, son moment de calme

L'étoile qui la guide dans la nuit noire

Elle le rejoint aux aurores après l’horreur

Elle se conforte dans son odeur, son cœur et son corps

Il ne sait pas encore pour son bout de trottoir

Il lui donne l’amour qu’on lui donne pas le soir

Elle le regarde dormir, d’un coup elle désespère

Comment lui expliquer où est passé son père?

Un jour elle partira, elle l’amènera au loin

Elle fermera une valise, elle a hâte, un beau matin

Elle s'échappera des griffes du périph' de Paris

Elle aura une maison, un chien, un château, un mari

Elle s’est promis que tout ça ne durerait pas

Une mauvaise passe qui s’en ira, oui, elle croit au miracle

Elle en vient presque à oublier qu’elle doit retourner cette nuit

Entre le café et la pharmacie

Sa mère pense qu’elle est engagée comme danseuse dans un cabaret

Mais sa scène fait deux mètre carrés

C'était la plus belle quand elle était au pays

Elle lui donne des nouvelles, des mensonges bien écrits

Elle fait bonne figure, mais au moment de raccrocher

Ça la brûle de lui dire de venir la chercher

Mais elle sait qu’ils sont là, les loups qui la surveillent

Elle voudrait pas qu’ils s’en prennent à sa seule merveille

Nous, on sortait de boîte, dans une voiture on roulait vite

De la fumée, de la musique, rien qu’entre amis on voulait rire

On avait pas envie de rentrer et certains avaient trop bu

On savait pas trop où aller, quand soudain on l’a vue

D’un coup, on a ralenti, lorsqu’on est passé

Au niveau de la pharmacie, juste à côté du café

Mon dieu ce qu’on peut être con quand on est entres potes

On a baissé la vitre, on a crié «Salope!

»

Als de maan verschijnt, kun je haar in de stad ontmoeten

Ze heeft twee namen, één voor het leven, de andere voor de nacht

Een kruis op zijn studie, de tijd heeft het hem zwaar gemaakt

Tussen koffie en apotheek heeft ze haar gewoontes

Stond vroeger in de kou, benen uit

Recht in het donker zou ze worden aangezien voor een l&adaire

Een gevecht tegen de klok, ze danst met haar schaduw

Veel te jong om het oudste werk ter wereld te doen

Zijn parfum vermengd met de geur van benzine eromheen

Ze geeft zichzelf het recht om te geloven dat ze op een dag kan vertrekken

Ze liet haar dromen een paar straten verderop zinken

Sommigen doen het uit vrije wil, ze heeft het nooit gehad

Op weg naar huis sluit ze haar ogen voor de spiegel van de lift

'S Nachts zijn alle katten grijs en zijn al zijn klanten alleen

Ze nemen een beetje van haar weg als ze de deur sluiten

En er verschijnen sporen wanneer de liefkozingen te sterk worden

Ze is slim en grappig, maar om eerlijk te zijn

De mannen die haar komen bezoeken zijn er niet om haar te leren kennen

Onder de Grote Beer doet ze er alles aan om ze zin te geven

Ze twijfelt, en als haar make-up uitloopt, zegt ze dat het de regen is

Natuurlijk wil ze graag ergens anders zijn, hier weggaan

Maar ze is gegijzeld door het café en de apotheek

Omringd, ziend dat elke avond al morgen is

Ze heeft heel veel spijt in haar kleine tasje

De seizoenen gaan voorbij, we raken gewend aan angsten

Ze denkt dat het erger kan zijn om naar daklozen te kijken

Het lot is gelijk in de omtrek

Ze loopt, terwijl ze daar staat, heeft ze duizend mijl afgelegd

Vaak verdampt haar charmante prins als een luchtspiegeling

Ze herinneren zich haar voornaam niet, ze wil hun gezichten vergeten

Opofferingen voor een betere toekomst

Als de maan kon spreken, zou ze iets te zeggen hebben

Ze heeft een zoon, haar stukje ziel, haar rustige moment

De ster die haar leidt in de donkere nacht

Ze voegt zich bij het ochtendgloren na de horror

Ze troost zichzelf in haar geur, haar hart en haar lichaam

Hij weet nog niets van zijn stoep

Hij geeft haar de liefde die we haar 's nachts niet geven

Ze ziet hem slapen, plotseling wanhoopt ze

Hoe leg ik hem uit waar zijn vader heen is gegaan?

Op een dag zal ze gaan, ze zal het wegnemen

Ze zal een koffer sluiten, ze kan niet wachten, op een mooie ochtend

Ze zal ontsnappen uit de klauwen van de ringweg van Parijs

Ze zal een huis hebben, een hond, een kasteel, een echtgenoot

Ze beloofde zichzelf dat dit niet zou duren

Een slechte patch die zal verdwijnen, ja, ze gelooft in wonderen

Ze vergeet bijna dat ze vanavond terug moet

Tussen koffie en apotheek

Haar moeder denkt dat ze is aangenomen als danseres in een cabaret

Maar zijn podium is twee vierkante meter

Ze was de mooiste als ze thuis was

Ze geeft hem nieuws, goed geschreven leugens

Ze zet een goed gezicht op, maar als ze ophangt

Het brandt haar om hem te zeggen dat hij haar moet komen halen

Maar ze weet dat ze er zijn, de wolven die naar haar kijken

Ze zou niet willen dat ze achter haar ene wonder aan zouden gaan

We waren uit de doos, in een auto reden we hard

Rook, muziek, gewoon tussen vrienden wilden we lachen

We hadden geen zin om naar huis te gaan en sommigen hadden te veel gedronken

We wisten niet waar we heen moesten, toen we haar plotseling zagen

Plots vertraagden we, toen we passeerden

Op het niveau van de apotheek, pal naast het café

Mijn god, hoe dom kunnen we zijn als we onder vrienden zijn

We rolden het raam naar beneden, we riepen "Bitch!

»