Rentrez chez vous - Bigflo & Oli

Ça y est, ils ont fait sauter la tour Eiffel

On pensait pas qu’ils oseraient mais le mal est fait

Comment on a pu en arriver là?

Difficile à croire

La nuit a été calme, ils ont bombardé que trois fois

Je suis monté à Paris retrouver ma copine

La guerre nous a pris par le col, nous a sortis de la routine

Remplacé les fleurs par les pleurs, les murmures par les cris

Son immeuble a été touché, j’l’ai pas trouvé sous les débris

Je vais rentrer bredouille, rejoindre ma famille dans le premier train

Le départ est prévu pour demain matin

Les hommes sont capables de merveilles et des pires folies

Ça fait 4 jours que j’ai pas d’nouvelles d’Oli

Putain c’est la guerre !

On a cassé nos tours d’ivoire

Moi qui l’ait connu qu’au travers des livres d’histoires

J’veille sur la famille, c’est vrai, nos parents s’font vieux

On entasse des bus, on bloque les routes, on s’protège comme on peut

Et la foule suit ces fous sans camisole

Paraît qu’ils exécutent des gens place du Capitole

Quatre billets pour un ferry

Une chance de s'évader

Une nouvelle vie de l’autre côté de la Méditerranée

Les balles nous narguent, on a peur d'être au mauvais endroit

Mon frère m’a dit «Si j’reviens pas, partez sans moi»

Difficile d'être au courant, ils ont coupé le réseau

Ça fait bientôt quatre jours que j’ai pas d’nouvelles de Flo

Bien sûr les bruits des wagons bondés me rendent insomniaques

Certains ont mis toute leur maison au fond d’un petit sac

Le train s’arrête et redémarre, me donne des haut-le-cœur

On a fait en deux jours ce qu’on faisait en six heures

J’dois rejoindre la famille au port de Marseille

Mais j’ai pris du retard, j’crois bien qu’ils vont partir sans moi

Quel cauchemar !

Pas grave, j’les rejoindrai en barque

Pas de réseau, impossible de choper une barre

J’vois une enfant au sol, lui demande si elle est seule

Elle dit qu’elle a vu ses parents couchés sous des linceuls

Les hommes sont capables de merveilles et des pires folies

Ça fait bientôt six jours que j’ai pas d’nouvelles d’Oli

Direction Marseille !

Un tas d’doutes dans la soute

On fait semblant d’pas voir tous les corps qui longent la route

Les villes ont changé, la vie et l’horreur aussitôt

Les métros sont des dortoirs, les cinémas des hôpitaux

Sous le port, on s’bouscule, on s’entasse devant

D’un coup le ferry apparaît, certains tueraient pour une place dedans

À bord, je pleure l'état de ce monde

On a attendu mon frère jusqu'à la dernière seconde

On veut pas être là-bas, on veut juste être autre part

Enfin respirer comme le lendemain d’un cauchemar

Le bateau démarre, je fixe son sillage sur l’eau

Ça fait bientôt sept jours que j’ai pas d’nouvelles de Flo

Arrivé sur le port de Marseille avec la petite fille dans mes bras

Presque un jour de retard, ils sont tous partis sans moi

Mais j’ai les contacts d’un passeur, une plage et une heure

Plus de trente, entassés, bien sûr, on ne voyage pas seul

Il me dit: «Choisis la fille ou ton sac pour jeter du lest»

Puis je vide mes poches et lui donne tout ce qu’il me reste

Et me voilà parti, acteur d’une drôle de fable

À la conquête du paradis sur mon bateau gonflable

On navigue loin d’ici

Et plus les vagues s’agrandissent, plus notre espoir rétrécit

Et ça tangue, et ça tangue

Certains tombent dans le ventre de la bête

Nous voilà en pleine tempête

En une seconde, la fille m'échappe et plonge

J’entends ses cris emportés par la mer qui gronde

La pluie, le sel et les larmes se mélangent

Une femme s’agrippe à mes hanches et m’entraîne dans la danse

Le bateau se retourne, on se colle et on coule

Nos appels à l’aide sont perdus dans la houle

Dire qu’il n’y a pas longtemps j'étais avec mes amis

On allait de bar en bar pendant toute la nuit

Mes poumons se remplissent d’eau et mes yeux se ferment

Mon âme éteint sa lanterne

Les hommes sont capables de merveilles et des pires folies

Je n’aurai plus jamais de nouvelles d’Oli

Le bateau accoste

Première vision, des barbelés

Ça, mon frère ne m’en avait pas parlé

Encore des armes et des pare-balles

On nous fait signer des papiers dans une langue qu’on ne parle pas

On nous fouille, nous désinfecte comme des animaux

On nous sépare de mon père, pas le temps de lui dire un dernier mot

Dans des camps provisoires, des couvertures, un matelas

Un Niçois me raconte qu’il est là depuis des mois

Toulouse me manque déjà

Ma mère s’endort dans mes bras

Elle me répète tout bas que Flo nous rejoindra

La chaleur étouffe, on a vidé toutes les bouteilles

Dans un journal, j’apprends qu’ils ont fait sauter la Tour Eiffel

Le lendemain on nous entasse dans des bus

Les autres sur les uns, qui peut le moins peut le plus

Des centaines de fous accompagnent notre départ

Des poings brandis en l’air, des cris, des sales regards

Je croise celui d’un type qui scande avec ferveur

C’est la première fois du périple que j’ai vraiment peur

Je ne vois que lui au milieu de la foule

Sur sa pancarte, il est écrit «Rentrez chez vous !»

— Mais je suis désolé, on ne peut pas accueillir tous les Français.

On ne peut pas accueillir tous les Français.

Ils arrivent par milliers

— Si ils avaient un minimum d’honneur, ils retourneraient dans leur pays et

combattraient pour la France.

Ils combattraient pour défendre leur famille et

leur honneur.

C’est comme ça, je suis désolé

— On vient de Nantes.

Ils ont tout détruit, tout détruit à Nantes.

Il ne reste plus rien, on avait tout là-bas, on vient de perdre tout ce qu’on

avait.

Euh… Je sais pas quoi faire, je ne sais pas où aller.

J’ai perdu des

gens de ma famille…

— Aujourd'hui la plupart des problèmes de notre pays qu’on est, c’est d’la

faute des Français.

Je suis désolé.

Avant qu’ils arrivent chez nous,

tout allait bien.

Donc on ne peut pas non plus accueillir des gens qui

viennent chez nous pour foutre le bordel !

Dat is het, ze bliezen de Eiffeltoren op

We dachten niet dat ze zouden durven, maar het kwaad is geschied

Hoe zijn we hiertoe gekomen?

Moeilijk te geloven

De nacht was stil, ze hebben maar drie keer gebombardeerd

Ik ging naar Parijs om mijn vriendin te zoeken

De oorlog nam ons bij de kraag, haalde ons uit de routine

Bloemen vervangen door tranen, fluisteren door gehuil

Zijn gebouw werd geraakt, ik vond hem niet onder het puin

Ik ga met lege handen naar huis, sluit me aan bij mijn familie in de eerste trein

Het vertrek staat gepland voor morgenochtend

Mannen zijn in staat tot wonderen en de ergste dwaasheden

Het is 4 dagen geleden dat ik niets van Oli . heb gehoord

Verdomme, het is oorlog!

We hebben onze ivoren torens gebroken

Ik die hem alleen kende via verhalenboeken

Ik waak over het gezin, het is waar, onze ouders worden oud

We stapelen bussen op, we blokkeren de wegen, we beschermen onszelf zo goed als we kunnen

En de menigte volgt deze dwazen zonder dwangbuis

Ze zeggen dat ze mensen executeren op Place du Capitole

Vier veerboottickets

Een kans om te ontsnappen

Een nieuw leven aan de andere kant van de Middellandse Zee

Kogels bespotten ons, we zijn bang dat we op de verkeerde plaats zijn

Mijn broer zei tegen me: "Als ik niet terugkom, vertrek dan zonder mij"

Moeilijk te weten, ze hebben het netwerk verbroken

Het is bijna vier dagen geleden dat ik iets van Flo . hoorde

Natuurlijk maken de geluiden van de overvolle auto's me slapeloosheid

Sommigen stoppen hun hele huis in een zakje

De trein stopt en start opnieuw, ik kokhals

We hebben in twee dagen gedaan wat we in zes uur hebben gedaan

Ik moet me bij de familie voegen in de haven van Marseille

Maar ik ben laat, ik denk dat ze zonder mij vertrekken

Wat een nachtmerrie !

Geen probleem, ik ga met ze mee in de boot

Geen netwerk, kan geen bar krijgen

Ik zie een kind op de grond, vraag haar of ze alleen is

Ze zegt dat ze haar ouders in lijkwades zag liggen

Mannen zijn in staat tot wonderen en de ergste dwaasheden

Het is bijna zes dagen geleden dat ik iets van Oli . heb gehoord

Op naar Marseille!

Een stapel twijfels in het ruim

We doen alsof we niet alle lijken langs de weg zien

Steden veranderden, leven en horror snel

Metro's zijn slaapzalen, bioscopen zijn ziekenhuizen

Onder de haven verdringen we, we stapelen zich op vooraan

Plots verschijnt de veerboot, sommigen zouden een moord doen voor een plaats erin

Aan boord rouw ik om de staat van deze wereld

We hebben tot de laatste seconde op mijn broer gewacht

We willen daar niet zijn, we willen gewoon ergens anders zijn

Eindelijk ademen als de nasleep van een nachtmerrie

De boot begint, ik staar naar zijn kielzog op het water

Het is bijna zeven dagen geleden dat ik niets van Flo . heb gehoord

Aangekomen in de haven van Marseille met het kleine meisje in mijn armen

Bijna een dag te laat vertrokken ze allemaal zonder mij

Maar ik heb de contacten van een smokkelaar, een strand en een tijd

Ruim dertig, op elkaar gepropt, natuurlijk reizen we niet alleen

Hij zei tegen mij: "Kies het meisje of je tas om ballast te gooien"

Dan maak ik mijn zakken leeg en geef haar alles wat ik nog heb

En hier ben ik, acteur van een grappige fabel

Het paradijs veroveren op mijn opblaasbare boot

We varen weg van hier

En hoe groter de golven worden, hoe meer onze hoop krimpt

En het werpt, en het werpt

Sommigen vallen in de buik van het beest

Hier zitten we midden in een storm

In een seconde ontsnapt het meisje me en duikt

Ik hoor haar geschreeuw meegesleept door de brullende zee

Regen, zout en tranen vermengen zich

Een vrouw grijpt mijn heupen en trekt me de dans in

De boot kantelt, we blijven bij elkaar en we zinken

Onze kreten om hulp gaan verloren in de deining

Zeg niet lang geleden dat ik bij mijn vrienden was

We gingen de hele nacht van bar naar bar

Mijn longen vullen zich met water en mijn ogen sluiten

Mijn ziel dooft zijn lantaarn

Mannen zijn in staat tot wonderen en de ergste dwaasheden

Ik hoor nooit meer van Oli

De boot legt aan

Op het eerste gezicht, prikkeldraad

Dat, mijn broer had er niet met mij over gesproken

Meer wapens en kogelvrij

Ze laten ons papieren ondertekenen in een taal die we niet spreken

Ze fouilleren ons, desinfecteren ons als dieren

We zijn gescheiden van mijn vader, geen tijd om nog een laatste woord tegen hem te zeggen

In tijdelijke kampen, dekens, matrassen

Een aardige vent vertelt me ​​dat hij er al maanden is

Ik mis Toulouse nu al

Mijn moeder valt in slaap in mijn armen

Ze blijft me zachtjes vertellen dat Flo zich bij ons zal voegen

De hitte is verstikkend, we hebben alle flessen leeggemaakt

In een krant lees ik dat ze de Eiffeltoren hebben opgeblazen

De volgende dag worden we in bussen opgestapeld

Anderen op degenen, wie kan minder kan meer

Honderden dwazen begeleiden ons vertrek

Vuisten in de lucht, geschreeuw, vuile blikken

Ik passeer dat van een man die met ijver zingt

Het is de eerste keer op de reis dat ik echt bang ben

Ik zie hem alleen in het midden van de menigte

Op zijn bord staat "Ga naar huis!"

'Maar het spijt me, we kunnen niet alle Fransen huisvesten.'

We kunnen niet alle Fransen huisvesten.

Ze komen in de duizenden

"Als ze een beetje eer hadden, zouden ze teruggaan naar hun land en...

voor Frankrijk zou vechten.

Ze zouden vechten om hun familie te verdedigen en

hun eer.

Zo is het, het spijt me

'We komen uit Nantes.'

Ze hebben alles vernietigd, alles vernietigd in Nantes.

Er is niets meer, we hadden het daar allemaal, we zijn gewoon alles kwijt wat we

had.

Uh... Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet waar ik heen moet.

ik heb wat verloren

mensen in mijn familie...

"Vandaag de dag zijn de meeste problemen van ons land dat we zijn, de

schuld van de Fransen.

Het spijt me.

Voordat ze bij ons komen

alles was in orde.

We kunnen dus ook geen mensen huisvesten die

kom naar ons om verdomme te neuken!