Au Revoir - Bigflo & Oli

J’ai vu une partie d’ma vie défiler devant moi

Comme dans un vieux cinéma mais j’regardais pas l'écran

J’avais les yeux occupés à regarder l’passé

En retard sur le présent, j’ai comme une dette avec le temps

J’ai des souvenirs à emporter

Des moments que j’ai pas pu vivre sur l’instant

Des réponses que j’ai données comme un automatique

Devant des milliers d’personnes, souvent, le seul absent

Il a fallu un peu de rêve, un peu de foi

Pour que deux frères finissent drogués à l’adrénaline

Mes souvenirs j’m’en souviens, un peu secs, un peu froids

Comme un pain qu’on oublie dans le tiroir de la cuisine

Tout se mélange dans l’parcours

En étant là-bas, j'étais parfois aussi ici, alors

J’ai vu les baleines de Strasbourg et les cigognes de Tahiti

J’ai vu l’regard de c’p’tit gars au premier rang

Il m’a rappelé celui qu’j’avais quand j'étais à sa place

Au final, je crois que les enfants sont un miroir dont la glace montre qui on

était avant

J’ai fait c’que j’avais à faire, mais j’ai pas encore tout fait

J’ai dit c’que j’avais à dire, mais j’ai pas encore tout dit

J’avais du rap dans la gorge mais j’l’ai pas encore toussé

J’me suis approché d’la lune, mais j’l’ai pas encore touchée

J’me remercierai jamais assez d’avoir tenu mes promesses

Quand on regarde, notre carrière ressemble à une prouesse

Les fans à une famille, la scène à un radeau

Le tour bus à une fusée et la vie à un cadeau

Laisse-nous prendre un élan, une trêve

Avant de commencer une nouveau livre

J’ai mis du temps à réaliser le rêve

Maintenant, il m’faut du temps pour le vivre

Moi qui ai grandi dans l’bruit, je découvre le silence

J’entends encore l'écho des cris qui viennent troubler mon bilan

Un bonheur immense, une aventure de titan

À croire que notre bonne étoile était une étoile filante

On a tellement espéré qu’on a fait venir le soleil un soir

J’ai appris, j’ai compris que faire des choix, c’est décevoir

Elle est unique notre histoire, on m’avait menti, en fait fallait le croire

pour le voir

Les mois sont devenus des années et chaque matin une nouvelle vie

Et je suis dans un miracle ou un mirage?

Vite, les voyages sont venus combler le vide

J’ai compris que face au monde ma ville n’est qu’un village

J’ai dit merci cent fois par jour, souri mille fois par heure

Tellement, qu’mes mots d’amour ont perdu d’la valeur

J’me suis presque oublié à m’concentrer sur les fautes

Jusqu'à en venir à pleurer avec les yeux des autres

Une double vie, mais j’ai jamais pu faire autrement

Quand j’reste trop dans l’une d’elle, soudainement l’autre me manque

Quand on m’disait «lâche prise «, j’le prenais comme une insulte

Moi qui ai passé ma jeunesse à la vivre comme un adulte

J’en ai presque trop fait, par peur de pas avoir fait assez

J'étais presque trop vrai, parfois seul dans mon combat

Je repense à cette fille à qui j’ai donné mon bracelet

Mais Flo sait qu’si pouvais, je lui aurais donné mon bras

Ces inconnus des proches, ces proches devenus des inconnus

J’ai amassé les grandes victoires et les promesses non tenues

Le feu d’artifice des stades, les joies à mille à l’heure

Le soutien véritable des amis qui ont fait d’ma vie la leur

Au milieu d’cette mer de glace, moi, je crève de chaud

Pas d’regrets si l'échec sonne et resserre l'étau

L’artiste est devenu l’homme, alors je parle en prose

Revenir à pas grand-chose quand c’est presque trop

Ik zag een deel van mijn leven aan me voorbij gaan

Zoals in een oude bioscoop, maar ik keek niet naar het scherm

Ik had mijn ogen bezig met naar het verleden te kijken

Achter het heden ben ik als een schuld met de tijd

Ik heb herinneringen om mee te nemen

Momenten dat ik niet in het moment kon leven

Antwoorden die ik gaf als een automaat

Voor duizenden mensen, vaak de enige die afwezig is

Er was een kleine droom voor nodig, een beetje geloof

Voor twee broers om verslaafd te raken aan adrenaline

Mijn herinneringen herinner ik me, een beetje droog, een beetje koud

Zoals brood in de keukenla

Alles is door elkaar in de cursus

Omdat ik daar was, was ik soms ook hier, dus

Ik zag de walvissen van Straatsburg en de ooievaars van Tahiti

Ik zag de blik van deze kleine man op de eerste rij

Hij deed me denken aan degene die ik had toen ik in zijn plaats was

Uiteindelijk geloof ik dat kinderen een spiegel zijn wiens spiegel laat zien wie we zijn.

was eerder

Ik heb gedaan wat ik moest doen, maar ik heb nog niet alles gedaan

Ik heb gezegd wat ik te zeggen had, maar ik heb nog niet alles gezegd

Ik had rap in mijn keel maar ik heb het nog niet opgehoest

Ik naderde de maan, maar ik heb hem nog niet aangeraakt

Ik zal mezelf nooit genoeg bedanken voor het nakomen van mijn beloften

Als we kijken, ziet onze carrière eruit als een prestatie

Fans voor een gezin, podium voor een vlot

De tourbus naar een raket en het leven naar een geschenk

Laten we een momentum nemen, een wapenstilstand

Voordat je aan een nieuw boek begint

Het kostte me een lange tijd om de droom te realiseren

Nu heb ik tijd nodig om het te leven

Ik die opgroeide in lawaai, ik ontdek stilte

Ik hoor nog steeds de echo van de kreten die mijn balans komen verstoren

Een immens geluk, een titanisch avontuur

Om te geloven dat onze gelukkige ster een vallende ster was

We hadden zo gehoopt dat we op een avond de zon meebrachten

Ik leerde, ik begreep dat keuzes maken teleurstellend is

Het is uniek ons ​​verhaal, ik was voorgelogen, moest het zelfs geloven

om hem te zien

Maanden zijn jaren geworden en elke ochtend een nieuw leven

En ben ik in een wonder of een luchtspiegeling?

Snel, reizen kwamen om de leegte te vullen

Ik begreep dat mijn stad voor de ogen van de wereld slechts een dorp is

Ik zei honderd keer per dag bedankt, glimlachte duizend keer per uur

Zoveel dat mijn woorden van liefde waarde hebben verloren

Ik vergat mezelf bijna om me op de fouten te concentreren

Totdat je komt huilen met de ogen van andere mensen

Een dubbelleven, maar ik zou nooit anders kunnen

Als ik teveel in een van hen blijf, mis ik plotseling de andere

Toen ze me zeiden "laat los", vatte ik het op als een belediging

Ik die mijn jeugd doorbracht als volwassene

Ik deed bijna te veel, uit angst niet genoeg gedaan te hebben

Ik was bijna te echt, soms alleen in mijn gevecht

Ik denk terug aan dat meisje aan wie ik mijn armband gaf

Maar Flo weet dat als ik kon, ik haar mijn arm zou geven

Deze vreemden van familieleden, deze familieleden die vreemden zijn geworden

Ik heb de grote overwinningen en de gebroken beloften verzameld

Het vuurwerk van de stadions, de geneugten van duizend per uur

De oprechte steun van de vrienden die mijn leven tot het hunne hebben gemaakt

Midden in deze zee van ijs sterf ik van de hitte

Geen spijt als falen klinkt en de strop strakker maakt

De kunstenaar is de man geworden, dus ik spreek in proza

Terugkomend op niet veel als het bijna te veel is