Пооткрыли вновь церквей... - Андрей Макаревич

Пооткрыли вновь церквей, будто извиняются

И звонят колокола в ночь то там, то тут,

Только бога нет и нет, ангел не является,

Зря кадило мошет поп и бабушки поют.

А бог оставил нам в наказ старые инструкции,

Почерневший оброзок, высохший елей,

Ну, а сам покинул нас после революции,

И теперь вдругих краях, где живут светлей.

Мимо кассы, чтоб быстрей, взял портвейн Таврический,

Возвращаюсь и смотрю, верится с трудом,

Кто-то в черном у дверей смотрит иронически,

Отпираю дверь ключом, приглашаю в дом.

То ль виденье, то ль обман, то ль к беде, то ль к радости,

То ль плевать через плечо, то ли голосить.

Достаю второй стакан, набираюсь храбрости,

Мне так много у него следует спросить.

Я давно другим не лгал, врать вообще не хочется,

Только вот не врать себе во сто крат трудней.

Я хочу спросить у вас, ваше одиночество,

Как бы веру сохранить и что мне делать с ней.

А еще вопрос такой, каково покойникам,

Отчего маршрут туда день и ночь открыт,

Но в конце не ждет покой с тихим светлым домиком,

Не хранят меня глаза ваших маргарит.

Я бы был ужасно рад слышать ваше мнение,

Только молча гость сидел, подпивал вино.

Да смотрел программу «Взгляд», депутатов прения,

На часы взглянув зевнул, и вылетел в окно.

И в раскрытое окно ночь глядит загадочно,

Дыры звезд на платье тьмы — драный материал,

Дел, как видно, у него без меня достаточно,

Ну, а может он, как я силы утерял,

Ну, а может он, как мы знанье утерял,

Ну, а может он, как мы веру утерял.

Ze heropenden de kerken, alsof ze zich verontschuldigden

En de klokken luiden hier en daar in de nacht,

Alleen is er geen god en nee, de engel verschijnt niet,

Tevergeefs zingt het wierookvat moche pop en grootmoeders zingen.

En God liet ons oude instructies na als een mandaat,

Een zwartgeblakerd stuk, een opgedroogde olie,

Wel, hij verliet ons na de revolutie,

En nu in andere landen waar ze beter leven.

Voorbij de kassa, zodat ik snel Tauride portwijn nam,

Ik kom terug en kijk, het is moeilijk te geloven

Iemand in het zwart aan de deur kijkt ironisch

Ik ontgrendel de deur met een sleutel en nodig je uit om binnen te komen.

Ofwel visie, ofwel bedrog, ofwel tot problemen, ofwel tot vreugde,

Ofwel over je schouder spugen, ofwel stemmen.

Ik pak het tweede glas, ik verzamel de moed

Er zijn zoveel dingen die ik hem moet vragen.

Ik heb al lang niet meer tegen anderen gelogen, ik heb helemaal geen zin om te liegen,

Alleen hier is het honderd keer moeilijker om niet tegen jezelf te liegen.

Ik wil je vragen, je eenzaamheid,

Hoe kan ik vertrouwen houden en wat moet ik ermee.

En een andere vraag is, hoe is het voor de doden,

Waarom is de route daar dag en nacht open,

Maar uiteindelijk wacht de vrede niet met een rustig, licht huis,

De ogen van je margarita's houden me niet tegen.

Ik zou erg blij zijn om uw mening te horen,

Alleen de gast zat zwijgend wijn te drinken.

Ja, ik heb het programma "Vzglyad" bekeken, afgevaardigden van het debat,

Hij keek op de klok, geeuwde en vloog het raam uit.

En de nacht kijkt mysterieus door het open raam,

De gaten van de sterren op de jurk van de duisternis zijn aan flarden materiaal,

Zoals je kunt zien, heeft hij genoeg te doen zonder mij,

Nou, misschien hij, toen ik mijn kracht verloor,

Nou, misschien is hij, omdat we kennis hebben verloren,

Misschien heeft hij, net als wij, zijn geloof verloren.