Exhibiendo el Alma - Abram

Exhibiendo el alma

Para los hombres y mujeres sinceros

Exhibiendo el alma

Aguanto un poco la respiración y expulso todo el aire

Ya no tiembla el pulso ante nada ni ante nadie

Si, me anestesiasteis el alma, tanta barbarie

Tanto que ver, soy un niño pero es tan tarde

En esta noche donde la magia y la tragedia se funden

Donde se confunden los cuerpos en esta urbe

Donde todo hierve, yo busco un respiro

Expiro monóxido y muero por estar vivo

Todos corren tras un trozo de pan o un deportivo

Yo esquivo la simiente del mal mientras escribo

Percibo y despego, no hay nada parecido

Me dejo caer sobre esta lógica de ruidos

Soy un ciego que dice que ve casi perfecto

Ni yo mismo entiendo el concepto de mi dialecto

Sólo pongo tacto en esta exhibición del alma

¿Psicología urgente?

date un rulo por Ruanda

Andas con bambas de doscientos, y este mes otro anticipo

Críticos del rap van con el complejo de Edipo

Lo pongo exquisito, mítico, erudito

Mis textos son hardcore aunque no escuches los gritos

Van repletos de sentido y sentimiento en misma dosis

Sólo esta terapia me aleja de mi psicosis

Deletreo con énfasis, enredo alfabetos

Con todo lujo de detalles me someto a un tercer grado

Lejos de provocar mi enfado

Me dieron más fuerzas todos los que criticaron

Si, te lo juro me da igual ser de tu agrado

Sólo serme fiel y no acabar en miel ahogado

Dedicado a los que lo hacen con el cuore en la mano

Para todos esos que son mis hermanos

Hombres y mujeres que no van por la espalda

Es para vosotros esta exhibición del alma

Ya sabes…

En el dos doble cero cinco

Es Abram… bien, Ataraxia

de ziel laten zien

Voor oprechte mannen en vrouwen

de ziel laten zien

Ik houd mijn adem een ​​beetje in en blaas alle lucht uit

De pols trilt niet meer voor iets of iemand

Ja, je hebt mijn ziel verdoofd, zoveel barbaarsheid

Zoveel te zien, ik ben een kind, maar het is zo laat

Op deze nacht waar magie en tragedie samensmelten

Waar de lichamen verward zijn in deze stad

Waar alles kookt, zoek ik adem

Ik verval koolmonoxide en sterf om te leven

Iedereen rent achter een stuk brood of een sport aan

Ik ontwijk het zaad van het kwaad terwijl ik schrijf

Ik neem waar en ik vertrek, er gaat niets boven

Ik liet me vallen op deze logica van geluiden

Ik ben een blinde man die zegt dat hij bijna perfect ziet

Zelf begrijp ik het concept van mijn dialect niet

Ik heb alleen tact gelegd in dit vertoon van de ziel

Dringende psychologie?

maak een ritje in rwanda

Je loopt met tweehonderd sneakers, en deze maand weer een voorschot

Rapcritici gaan voor het Oedipus-complex

Ik zeg het voortreffelijk, mythisch, erudiet

Mijn teksten zijn hardcore, zelfs als je het geschreeuw niet hoort

Ze zitten vol betekenis en gevoel in dezelfde dosis

Alleen deze therapie weerhoudt mij van mijn psychose

Ik spel met nadruk, ik verwar alfabetten

Met veel detail onderwerp ik me aan een derde graad

Verre van mijn woede op te wekken

Al degenen die kritiek hadden, gaven me meer kracht

Ja, ik zweer dat het me niet kan schelen of je het leuk vindt

Wees me gewoon trouw en eindig niet in verdronken honing

Opgedragen aan degenen die het doen met hun hart in de hand

Voor al degenen die mijn broeders zijn

Mannen en vrouwen die niet achter de rug gaan

Het is voor jou deze tentoonstelling van de ziel

Je weet wel…

Om twee dubbel nul vijf

Het is Abram... oké, Ataraxia