En tu retina - Abram

Me veo reflejado en tu retina y me encuentro mejor

Hace que repose la rutina, devuelve el color

Dejo ya de lado la morfina que calma el dolor

Sobre tu piel fina aspiro tu olor, tu vapor

Ya no busco de esquina en esquina otro banal placer

Noches minan la esperanza y no hay nada que hacer

Horas son espinas, antes perecer

Que volver a un falso clímax, vuelvo a renacer

Adictos al plan B, se conocen, me conocen

Después de las doce todo cae como plomo

Si me asomo, volveré con nuevas cicatrices

Me encontré en un baño con el colega de Momo

Dicen que sufro de metamorfosis ígnea

Se me da mejor escribir, si hablamos de líneas

Impregnar con firme trazo y tinta que no salta

Alcanzar estados similares me hace falta

A la carta estas palabras disecciono

Mi rap es la sábana que me atrapa en sus tonos

No quiero salir cuando forjo este momento

Mi iris sí es la hoz, portento, domo el micrófono

Soy un icono, no un ejemplo a seguir

Muchos se reflejan en mi espejo, siente mi sufrir

Como propio, soy opio para su malestar

Soy un tío de estar por casa no un superestar

Me veo reflejado en tu retina y me encuentro mejor

Hace que repose la rutina, devuelve el color

Dejo ya de lado la morfina que calma el dolor

Sobre tu piel fina aspiro tu olor, tu vapor

Ya no busco de esquina en esquina otro banal placer

Noches minan la esperanza y no hay nada que hacer

Horas son espinas, antes perecer

Que volver a un falso clímax, vuelvo a renacer

Una mujer me salvaría, estaba escrito

En la guerra expongo el tipo, en el amor milito

Yo qué sé, dos mil y pico veces me anticipo

Entro en el garito, está lleno de estereotipos

No sé si soy distinto, pero no la flipo

El hiphop mi medio, chico, y no me voy a hacer rico

Pero lo practico como si fuera el mundial

Soy un referente estatal, no te sepa mal

Hijos de la Grand como el Gal poniendo amonal

Otro actor banal viene a lucir abdominal

Yo vengo a crujir al personal, me siento un animal

Sobre este colchón de Dash parto tu espina dorsal

Si hay que ser real, me piro, no entiendo de dogmas

Ya dependo de bastantes males tras mis córneas

Solo sé que me subo a escribir y escupo bombas

La calle me quiso ver morir, no le pago más rondas

Me veo reflejado en tu retina y me encuentro mejor

Hace que repose la rutina, devuelve el color

Dejo ya de lado la morfina que calma el dolor

Sobre tu piel fina aspiro tu olor, tu vapor

Ya no busco de esquina en esquina otro banal placer

Noches minan la esperanza y no hay nada que hacer

Horas son espinas, antes perecer

Que volver a un falso clímax, vuelvo a renacer

Ik zie mezelf weerspiegeld in je netvlies en ik voel me beter

Brengt de maling tot rust, geeft de kleur terug

De morfine die de pijn kalmeert, leg ik opzij

Op je fijne huid inhaleer ik je geur, je damp

Ik zoek niet langer van hoek tot hoek naar een ander banaal plezier

Nachten ondermijnen de hoop en er is niets te doen

Uren zijn doornen, voordat ze vergaan

Dan terugkeren naar een valse climax, ben ik herboren

Verslaafd aan plan B, ze kennen elkaar, ze kennen mij

Na twaalf uur valt alles als lood

Als ik gluur, kom ik terug met nieuwe littekens

Ik bevond me in een badkamer met Momo's collega

Ze zeggen dat ik last heb van een vurige metamorfose

Ik ben beter in schrijven, als we het over lijnen hebben

Impregneren met een stevige lijn en inkt die niet overslaat

Ik moet vergelijkbare toestanden bereiken

A la carte ontleed ik deze woorden

Mijn rap is het blad dat me gevangen houdt in zijn tonen

Ik wil niet uitgaan als ik dit moment vervals

Mijn iris is de sikkel, wonder, koepel de microfoon

Ik ben een icoon, geen voorbeeld om te volgen

Velen worden weerspiegeld in mijn spiegel, voel mijn lijden

Als de jouwe ben ik opium tot je ongenoegen

Ik ben een ontmoetingsplaats, geen superster

Ik zie mezelf weerspiegeld in je netvlies en ik voel me beter

Brengt de maling tot rust, geeft de kleur terug

De morfine die de pijn kalmeert, leg ik opzij

Op je fijne huid inhaleer ik je geur, je damp

Ik zoek niet langer van hoek tot hoek naar een ander banaal plezier

Nachten ondermijnen de hoop en er is niets te doen

Uren zijn doornen, voordat ze vergaan

Dan terugkeren naar een valse climax, ben ik herboren

Een vrouw zou me redden, stond er geschreven

In de oorlog leg ik het type bloot, in de liefde ben ik een soldaat

Wat weet ik, tweeduizend en een keer anticipeer ik

Ik loop de tent binnen, het zit vol met stereotypen

Ik weet niet of ik anders ben, maar ik word er niet gek van

Hiphop mijn medium, jongen, en ik ga niet rijk worden

Maar ik oefen het alsof het het WK is

Ik ben een staatsreferent, voel je niet slecht

Sons of the Grand als de Gal die ammonal zet

Een andere banale acteur komt pronken met zijn buik

Ik kom de staf ritselen, ik voel me net een dier

Op dit matras van Dash baar ik je ruggengraat

Als je echt moet zijn, ik ga weg, ik begrijp geen dogma's

Ik ben al afhankelijk van genoeg kwaad achter mijn hoornvliezen

Ik weet alleen dat ik ga schrijven en bommen spuug

De straat wilde me zien sterven, ik betaal niet meer rondjes

Ik zie mezelf weerspiegeld in je netvlies en ik voel me beter

Brengt de maling tot rust, geeft de kleur terug

De morfine die de pijn kalmeert, leg ik opzij

Op je fijne huid inhaleer ik je geur, je damp

Ik zoek niet langer van hoek tot hoek naar een ander banaal plezier

Nachten ondermijnen de hoop en er is niets te doen

Uren zijn doornen, voordat ze vergaan

Dan terugkeren naar een valse climax, ben ik herboren