La Esperanza - Nach, Dj Joaking, Abram

Hay momentos en que todo pasa lento y estás tenso

Son tiempos de espera, trabajo y recogimiento

Toda mi energía condensada espera dentro

Es sentimiento, amor por lo que estás oyendo

Rap cada momento, cada segundo del día

Todo por una obsesión, intuición me guía

Muchos se reían, me decían tonterías

Otros pocos me apoyaron, si, fueron mi guía

En este ascenso oscuro y denso aguardan mil peligros

La forma de llegar no viene escrita en ningún libro

Sólo un instinto animal junto a una mente despierta

Solo una llave maestra puede abrirte cualquier puerta

Sólo acierta, es el secreto que esconde todo guerrero

Solo no hay quien pueda sacar sangre de un tintero

Por mi, solo salí del agujero más profundo

Que podáis imaginar, llegar, hacerlo rotundo

Es el pesar de los que sufren la enfermedad de la envidia

Yo miro mi rap porque es mi vida, mi rabia

El mata mis fobias, pausado y sin compasión

Pongo el corazón en el ojo de este ciclón

Y doy tiempo a mi razón para que reflexione todo

Esperanza, y una década andando en el lodo

Ella me habló, dijo «eres un rey no lo dudes»

Noches con veneno en las venas, perdido en clubes

Tras las nubes hay un trago de aire fresco, solo aguanta

Lava en la garganta siente siempre cuando canta

Hoy el mal ahuyenta, con la tinta experimenta

La esperanza pinta, su alma brinda sus vergüenzas

Abre puertas con la fuerza de su mente, ¿Quién es?

Siempre con proyectos en la mente, siempre un plan «D»

Malas rachas largas como desiertos mis crisis

Sin agua hasta la catarsis alcancé un oasis

Cuando caminé desorientado bajo la tormenta

Cuando luché solo sin más armas que la tinta

Cuando todo el odio se apoyaba en mi balanza

Cuando nada me ayudaba, conservé mi esperanza

Cuando todo el mundo me pedía saldar cuentas

Cuando me ayudaba para escapar con la mierda

Cuando no sentía más que un nudo en la garganta

Cuando nada me ayudaba, conservé mi esperanza

Cuando tú, y tú, y tú decíais ser mis amigos

Y no tuvisteis tiempo de estar charlando tranquilos

Conmigo cuando tuve aquel cáncer de medio gramo

En forma de adicción mortífera ¿Dónde estabas hermano?

Si soltaban mierda de mi y tú estabas presente

Riéndoles las gracias para ser más guay, ¿entiendes?

Ahora me la suda, muchas gracias, me hice fuerte

Sé que solo me tengo a mi mismo, suficiente

Tocaron mi amor propio, pero siempre creí en mi

Cuando toqué fondo escribí, cuando renací

Cuando me fundí con el papel en mis inicios

Por primera vez supe que fue mi principio como MC

En este pozo de palabras me refresco

Bebo de sus aguas para que me sude el resto

Cada corte un manifiesto, una oda a libertad

Los que me siguen alcen su puño, es la lealtad

A la vida que madre me regaló y luchó por eso

De tres mil, setecientos cínicos salí ileso

Me estreso, me desestreso y salgo otra vez fuera

Niebla en la nevera y to' tu clica por montera

Ya, ya aprenderás cuando las cosas se tuerzan

Es cuestión de saber escuchar, cuestión de fuerza

Cuando caminé desorientado bajo la tormenta

Cuando luché solo sin más armas que la tinta

Cuando todo el odio se apoyaba en mi balanza

Cuando nada me ayudaba, conservé mi esperanza

Cuando todo el mundo me pedía saldar cuentas

Cuando me ayudaba para escapar con la mierda

Cuando no sentía más que un nudo en la garganta

Cuando nada me ayudaba, conservé mi esperanza

La esperanza es pura, la esperanza es verde

Cuando crees que se pierde, remontas el vuelo y vuelve

Es como ver llover, saber que la luz espera

Fuera de tu oscuro karma, tu ser desarma a las fieras

Ves que danza la esperanza allí donde no imaginas

Está en paginas tachadas, fachadas que contaminan

Más allá de mentes, de metas inalcanzables

Más allá de tormentos, de tiempos insoportables

Soy mi propio juez, y así suicido alegrías

Nada sirve de vívere a un títere que no se fía

Escribo puntos suspensivos tendido en mi nido

Cautivo entre palabras, nunca fui vencido

Soy caminante de piel cambiante, mi fin es tu muerte

Destino inerte, la suerte es errante y llora

Mi canto incluso se ahoga, recluso en un foso

Mi mente es mi soga, mi droga, me miente y me roba

Rogar por este monje que no cree en tu paz voraz

Ayudarme a revivir tras esta blanca oscuridad

Espero no sé a qué, no sé a quién, no veo el edén

Soporto cien atmósferas de presión en mi sien

Trastornos de ansiedad, orfidal y tranxilium

Tu pandemónium, no manchará mi rap currículum;

coherencia

Mi camuflaje es mi transparencia

La diferencia sólo está en aprender de la experiencia

Aquí se sueñan paisajes y mundos por recorrer

Se enseña lo que alguien quiera aprender

Sé que querer es poder, y no querer joder es extraño

Cuando alguien tiene el poder

De hacer daño a este ermitaño huraño

Guardián que guarda su guarida, cura su herida

Mientras respira y deja su vida dormida

Sé que la esperanza fija mi balanza

Me hace ver mañanas de ayeres en la distancia

Su fragancia trae la calma, es perfume para el alma

Me doma y me despierta de este coma, se reencarna

En días de concordia, borra del mapa, mi fobia

Mientras tres mil setecientos cínicos me incordian

Recuerda mis complejos, son los tuyos

Mc suyo de murmullos y en tus odios no me incluyo

Recupero el respeto, destruyo el inconformismo

Sólo la esperanza me salva del negro abismo

Cuando caminé desorientado bajo la tormenta

Cuando luché solo sin más armas que la tinta

Cuando todo el odio se apoyaba en mi balanza

Cuando nada me ayudaba, conservé mi esperanza

Cuando todo el mundo me pedía saldar cuentas

Cuando me ayudaba para escapar con la mierda

Cuando no sentía más que un nudo en la garganta

Cuando nada me ayudaba, conservé mi esperanza

Er zijn momenten dat alles langzaam gaat en je gespannen bent

Het zijn tijden van wachten, werken en verzamelen

Al mijn gecondenseerde energie wacht binnen

Het is gevoel, liefde voor wat je hoort

Rap elk moment, elke seconde van de dag

Alles voor een obsessie, intuïtie leidt me

Velen lachten, vertelden me onzin

Weinig anderen steunden me, ja, zij waren mijn gids

Op deze donkere en dichte beklimming wachten duizend gevaren

De weg ernaartoe staat in geen enkel boek geschreven

Gewoon een dierlijk instinct samen met een ontwaakte geest

Alleen een hoofdsleutel kan een deur voor u openen

Doe het gewoon goed, het is het geheim dat elke krijger verbergt

Alleen is er niemand die bloed uit een inktpot kan halen

Voor mij kwam ik alleen uit het diepste gat

Wat kun je je voorstellen, aankomen, klinken?

Het is het verdriet van degenen die lijden aan de ziekte van afgunst

Ik kijk naar mijn rap omdat het mijn leven is, mijn woede

Hij doodt mijn fobieën, langzaam en zonder mededogen

Ik leg mijn hart in het oog van deze cycloon

En ik geef mijn reden de tijd om over alles na te denken

Hoop, en een decennium wandelen in de modder

Ze sprak met mij, ze zei "je bent een koning, aarzel niet"

Nachten met gif in de aderen, verloren in clubs

Achter de wolken is er een verademing, wacht even

Lava in de keel die hij altijd voelt als hij zingt

Vandaag verdrijft het kwaad, experimenteer met inkt

Hoop schildert, haar ziel biedt haar schaamte aan

Hij opent deuren met de kracht van zijn geest, wie is hij?

Altijd met projecten in gedachten, altijd een plan "D"

lange slechte strepen als woestijnen mijn crises

Zonder water tot catharsis bereikte ik een oase

Toen ik gedesoriënteerd liep onder de storm

Toen ik alleen vocht zonder andere wapens dan inkt

Toen alle haat op mijn weegschaal rustte

Toen niets me hielp, hield ik mijn hoop

Toen iedereen me vroeg om rekeningen te vereffenen

Toen hij me hielp weg te komen met de shit

Toen ik niets anders voelde dan een brok in mijn keel

Toen niets me hielp, hield ik mijn hoop

Toen jij, en jij, en jij beweerde mijn vrienden te zijn

En je had geen tijd om rustig te kletsen

Bij mij toen ik die kanker van een halve gram had

In de vorm van een dodelijke verslaving Waar ben je geweest broer?

Als ze shit op mij lieten vallen en jij erbij was

Lachen dankzij hen omdat ze cooler zijn, weet je?

Nu zweet ik het, heel erg bedankt, ik werd sterk

Ik weet dat ik alleen mezelf heb, genoeg

Ze raakten mijn zelfliefde, maar ik heb altijd in mezelf geloofd

Toen ik het dieptepunt bereikte, schreef ik, toen ik herboren werd

Toen ik in mijn begin fuseerde met papier

Voor het eerst wist ik dat dit mijn begin was als MC

In deze bron van woorden verfris ik mezelf

Ik drink van zijn water zodat ik de rest zweet

Elk geknipt een manifest, een ode aan de vrijheid

Degenen die mij volgen, hef je vuist op, het is loyaliteit

Op het leven dat moeder me gaf en ervoor vocht

Van de drieduizend, zevenhonderd cynici kwam ik er ongedeerd uit

Ik raak gestrest, ik word ontstresst en ik ga weer naar buiten

Mist in de koelkast en al je clica door montera

Ja, je zult leren wanneer dingen fout gaan

Het is een kwestie van weten hoe je moet luisteren, een kwestie van kracht

Toen ik gedesoriënteerd liep onder de storm

Toen ik alleen vocht zonder andere wapens dan inkt

Toen alle haat op mijn weegschaal rustte

Toen niets me hielp, hield ik mijn hoop

Toen iedereen me vroeg om rekeningen te vereffenen

Toen hij me hielp weg te komen met de shit

Toen ik niets anders voelde dan een brok in mijn keel

Toen niets me hielp, hield ik mijn hoop

Hoop is puur, hoop is groen

Als je denkt dat het verloren is, vlieg je terug en kom je terug

Het is alsof je de regen ziet, wetende dat het licht wacht

Uit je donkere karma ontwapent je wezen de beesten

Je ziet dat hoop danst waar je je niet kunt voorstellen

Het staat op doorgestreepte pagina's, gevels die vervuilen

Voorbij geesten, voorbij onbereikbare doelen

Voorbij kwellingen, voorbij ondraaglijke tijden

Ik ben mijn eigen rechter, en dus pleeg ik zelfmoord vreugden

Niets dient als voedsel voor een marionet die niet vertrouwt

Ik schrijf ellipsen liggend in mijn nest

Gevangen tussen woorden, ik werd nooit verslagen

Ik ben een wandelaar van veranderende huid, mijn einde is jouw dood

Inert lot, het lot dwaalt af en huilt

Mijn zang verdrinkt zelfs, afgezonderd in een put

Mijn geest is mijn touw, mijn drug, het liegt tegen me en het steelt van me

Bid voor deze monnik die niet gelooft in jouw vraatzuchtige vrede

Help me herleven na deze witte duisternis

Ik wacht, ik weet niet wat, ik weet niet wie, ik zie Eden niet

Ik ondersteun honderd atmosfeer van druk in mijn tempel

Angststoornissen, orphidal en tranxilium

Je pandemonium zal mijn rap-cv niet bevlekken;

samenhang

Mijn camouflage is mijn transparantie

Het verschil zit hem alleen in het leren van ervaring

Hier droom je van landschappen en werelden om te verkennen

Er wordt geleerd wat iemand wil leren

Ik weet dat willen macht is, en niet willen neuken is vreemd

Wanneer iemand de macht heeft

Om deze norse kluizenaar pijn te doen

Bewaker die zijn hol bewaakt, geneest zijn wond

Terwijl hij ademt en zijn slapende leven verlaat

Ik weet dat hoop mijn weegschaal bepaalt

Het laat me de morgen van gisteren in de verte zien

De geur brengt rust, het is een parfum voor de ziel

Hij temt me en maakt me wakker uit deze coma, hij reïncarneert

Wis in dagen van harmonie mijn fobie van de kaart

Terwijl drieduizend zevenhonderd cynici me lastig vallen

Onthoud mijn complexen, ze zijn van jou

Mc de jouwe van gemompel en in jouw haat betrek ik mezelf niet

Ik herwin respect, ik vernietig non-conformiteit

Alleen hoop redt me van de zwarte afgrond

Toen ik gedesoriënteerd liep onder de storm

Toen ik alleen vocht zonder andere wapens dan inkt

Toen alle haat op mijn weegschaal rustte

Toen niets me hielp, hield ik mijn hoop

Toen iedereen me vroeg om rekeningen te vereffenen

Toen hij me hielp weg te komen met de shit

Toen ik niets anders voelde dan een brok in mijn keel

Toen niets me hielp, hield ik mijn hoop