Cuchara de Plata - Abram

La vida sigue, chaval, a menos que te la quites

Si eres tan cobarde para hacerlo, no lo grites

Si eres tan valiente, prueba a levantar cabeza

Si llora tu madre igual, mañana todo empieza

Lloras sangre por un pico y no sabes llorar por nadie

Flotas en un aire viciado, no hay quien te alivie

No hay quien limpie tu conciencia, no hay quien comprenda

Esta, tu demencia

No hay ángeles que desciendan a guardar tus penas

¿Buscas bálsamo en el polvo blanco en el marrón?

Vida no es más que un estorbo, piensas

Mientras sales tras tu pan de cada día

Tras la dosis que te ayude a escapar de esta sangría

Una espiral sin final, otra de cal

En casa no entienden qué le sucede al chaval

Mamá trata de ayudar, pero no hay forma

Nadie sabe qué se esconde dentro de esa anómala

Sórdida existencia, de esa depresión profunda

Todo por viajar lejos de un mundo nauseabundo

Denle más de esa muerte pausada y a veces dulce

Tráiganle la magia del hada y llanto de un sauce

Mientras pueda, mientras la mentira se sostenga

Mientras tenga fuerzas para llegar a su cueva

Y sienta lo cercano a dios que hay detrás de ese demonio

No podrá dejar noches de sudor e insomnio

Voces en el centro de su cráneo lo hacen sordo

Trastornos mentales, lo más cercano a Mordor

Y así déjenlo que muera con esa sonrisa leve

Dejen que llueva sobre el cuerpo, no se lo lleven

Para que agua purifique cada herida y cada espina

Déjenlo tranquilo tirado en aquella esquina

Es la historia de un chaval y su cuchara de plata

Una historia más de una existencia non grata

Era un niño que soñaba, soñaba y no vivía

Érase la historia de una existencia vacía

Fría, porque todo era como una gran errata

Es la historia de un chaval y su cuchara de plata

Era un niño que soñaba, soñaba y no vivía

Érase la historia de una existencia vacía

Fría, porque todo era como una gran errata

Es la historia de un chaval y su cuchara de plata

Es la historia de un chaval que con seis años

Supo antes de tiempo qué sienten si te hacen daño

En una familia que lloraba casi a diario

Por el sin vivir del proletario, por el mal sentir del barrio

Se convierte en un aprendiente

Todo cuando problemas pervierten el ambiente

Papá desde el paro hasta el alcohol busca la huida, la fácil salida

Trae violencia se transforma y te castiga

Los brazos que te abrazaban

Los mismos que ahora te golpean contra la cama

Los que a mamá empujan, someten y violan

Comienzas a huir a tu burbuja solo por estar a solas

Tu mente pronto aprenderá a volar

Toda excusa es buena pa' abstraerte de la realidad

Tienes que escapar de este infierno a cualquier precio

Perdiste la magia, el niño triste del colegio

El niño inteligente que creció entre necios

A fuerza de golpes se convirtió en otro necio

Triste taciturno, viste siempre una expresión

Mezcla entre la tensión y la desesperación

Tiempo, pasan rápido las horas en tu alcoba

Tienes casi quince, algo la infancia te roba

¿Recuerdas aquella tarde entre naves industriales?

«Toma unas caladas, ya verás qué bien te sabe»

Sobre esa cuchara algo detiene hasta el aire

Ahora sí estás bien, ya no te molesta nadie

Respira profundo, aquí acomoda tu cabeza

Si lloras veneno, igual mañana todo empieza

Era un niño que soñaba, soñaba y no vivía

Érase la historia de una existencia vacía

Fría, porque todo era como una gran errata

Es la historia de un chaval y su cuchara de plata

Era un niño que soñaba, soñaba y no vivía

Érase la historia de una existencia vacía

Fría, porque todo era como una gran errata

Es la historia de un chaval y su cuchara de plata

Het leven gaat door, jongen, tenzij je het wegneemt

Als je laf genoeg bent om het te doen, schreeuw het dan niet

Als je zo dapper bent, probeer dan je hoofd op te heffen

Als je moeder toch huilt, begint morgen alles

Je huilt bloed om een ​​snavel en je weet niet hoe je om iemand moet huilen

Je zweeft in een muffe lucht, er is niemand om je af te lossen

Er is niemand die je geweten zuivert, er is niemand die het begrijpt

Dit, jouw dementie

Er zijn geen engelen die neerdalen om je verdriet te bewaken

Op zoek naar balsem in het witte poeder in het bruin?

Het leven is maar een lastpost, denk je

Als je uitgaat na je dagelijks brood

Na de dosis die je helpt ontsnappen aan dit bloedvergieten

Een eindeloze spiraal, nog een van limoen

Thuis begrijpen ze niet wat er met de jongen gebeurt

Mama probeert te helpen, maar het lukt niet

Niemand weet wat er in die abnormale verborgen zit

Smerig bestaan, van die diepe depressie

Allemaal om weg te reizen van een misselijkmakende wereld

Geef hem meer van die ontspannen en soms zoete dood

Breng haar de magie van de fee en het huilen van een wilg

Zolang ik kan, zolang de leugen standhoudt

Als hij maar de kracht heeft om zijn grot te bereiken

En voel hoe dicht God achter die demon zit

Je zult geen zweterige en slapeloze nachten achter je kunnen laten

Stemmen in het midden van zijn schedel maken hem doof

Psychische stoornissen, het dichtst bij Mordor

En laat hem dus sterven met die lichte glimlach

Laat het op het lichaam regenen, neem het niet weg

Voor water om elke wond en elke doorn te zuiveren

Laat hem met rust in die hoek liggen

Het is het verhaal van een jongen en zijn zilveren lepel

Nog een verhaal over een non grata bestaan

Ik was een kind dat droomde, droomde en niet leefde

Er was eens een verhaal over een leeg bestaan

Koud, want het was allemaal een grote typefout

Het is het verhaal van een jongen en zijn zilveren lepel

Ik was een kind dat droomde, droomde en niet leefde

Er was eens een verhaal over een leeg bestaan

Koud, want het was allemaal een grote typefout

Het is het verhaal van een jongen en zijn zilveren lepel

Het is het verhaal van een jongen die met zes jaar

Hij wist van tevoren wat ze voelen als ze je pijn doen

In een gezin dat bijna dagelijks huilde

Voor de niet-levenden van het proletariaat, voor het slechte gevoel van de buurt

Wordt leerling

Alles wanneer problemen het milieu verstoren

Vader van werkloosheid naar alcohol zoekt ontsnapping, de gemakkelijke uitweg

Brengt geweld transformeert en straft je

De armen die je omhelsden

Dezelfde die je nu tegen het bed slaan

Degenen die moeder duwen, onderwerpen en schenden

Je begint weg te rennen naar je bubbel om alleen te zijn

Je geest zal snel leren vliegen

Elk excuus is goed om je te abstraheren van de realiteit

Je moet koste wat het kost uit deze hel ontsnappen

Je bent de magie kwijt, de trieste jongen van de school

De slimme jongen die opgroeide tussen dwazen

Door de kracht van slagen werd hij een andere dwaas

Droevige zwijgzaamheid, draagt ​​altijd een uitdrukking

Mix tussen spanning en wanhoop

Tijd, de uren gaan snel voorbij in je slaapkamer

Je bent bijna vijftien, iets wat de kindertijd van je steelt

Herinner je je die middag nog tussen industriële pakhuizen?

"Neem een ​​paar trekjes, je zult zien hoe lekker het smaakt"

Op die lepel houdt iets zelfs de lucht tegen

Nu gaat het goed, niemand valt je meer lastig

Haal diep adem, leg je hoofd hier neer

Als je vergif huilt, begint misschien morgen alles

Ik was een kind dat droomde, droomde en niet leefde

Er was eens een verhaal over een leeg bestaan

Koud, want het was allemaal een grote typefout

Het is het verhaal van een jongen en zijn zilveren lepel

Ik was een kind dat droomde, droomde en niet leefde

Er was eens een verhaal over een leeg bestaan

Koud, want het was allemaal een grote typefout

Het is het verhaal van een jongen en zijn zilveren lepel