Золотко - Евгений Григорьев – Жека

От меня ушли тридцать восемь зим,

Дни, как журавли, в небе строят клин,

Хмель любви шальной, пьянки да друзья.

Золотко, поверь, ты одна моя.

Потеряв, жалел а, найдя, терял,

Уходить хотел в ночь к чужим дверям,

И не глядя вверх, видел бездну дна,

Золотко, лишь ты, у меня одна.

Припев:

Сколько раз от тебя прятал стужу глаз,

Седину вместо роз я дарил не раз,

Все мои глупости, золотко, прости,

Ты одна, вновь меня, можешь лишь спасти.

В золоте волос серебро корней,

И усталых глаз, в мире нет родней,

Летних дней тепло, среди зим храня,

Золотко моё, ты одна моя.

Припев:

Сколько раз от тебя прятал стужу глаз,

Седину вместо роз я дарил не раз,

Все мои глупости, золотко, прости,

Ты одна, вновь меня, можешь лишь спасти.

Сколько раз от тебя прятал стужу глаз,

Седину вместо роз я дарил не раз,

Все мои глупости, золотко, прости,

Ты одна, вновь меня, можешь лишь спасти.

Achtendertig winters verlieten me,

Dagen, zoals kraanvogels, bouwen een wig in de lucht,

Hop van gekke liefde, drank en vrienden.

Golden, geloof me, je bent alleen van mij.

Nadat hij had verloren, had hij spijt, en nadat hij had gevonden, verloor hij,

Ik wilde 's nachts naar de deuren van andere mensen gaan,

En zonder op te kijken, zag ik de afgrond van de bodem,

Gouden, alleen jij, ik heb er een.

Refrein:

Hoe vaak heb ik de kou van mijn ogen voor jou verborgen,

Ik heb meer dan eens grijs haar gegeven in plaats van rozen,

Al mijn domheid, schat, het spijt me

Jij alleen, nogmaals, kan mij alleen maar redden.

In het goud van het haar, het zilver van de wortels,

En vermoeide ogen, er zijn geen familieleden in de wereld,

De zomerdagen zijn warm, midden in de winter,

Mijn kleine goud, je bent alleen van mij.

Refrein:

Hoe vaak heb ik de kou van mijn ogen voor jou verborgen,

Ik heb meer dan eens grijs haar gegeven in plaats van rozen,

Al mijn domheid, schat, het spijt me

Jij alleen, nogmaals, kan mij alleen maar redden.

Hoe vaak heb ik de kou van mijn ogen voor jou verborgen,

Ik heb meer dan eens grijs haar gegeven in plaats van rozen,

Al mijn domheid, schat, het spijt me

Jij alleen, nogmaals, kan mij alleen maar redden.