Веснушки - Евгений Григорьев – Жека

Сирень завидует, смотря через стекло,

Как мы целуемся до одури с тобой.

Веснушек выпало веселое пшено

На нос твой этой егозой-весной.

Пусть не в Крыму мы, не на ласковом песке,

Где ветерок гребенкой ходит на волнах,

Ни пальм, ни даже денег в кошельке,

Зато смеется солнце на щеках.

Припев:

Жизнь на земле, наполовину взяв,

Пройдя от нар казенных до комет,

Чем смех веснушек на твоих щеках

роднее ничего на свете нет.

Я мошкару кормил не под Москвой,

Не из упрямства кедры созерцал,

К тебе, вернувшись, нашей позднею весной,

Веснушки, на лице увидев, — завязал.

Припев:

Жизнь на земле, наполовину взяв,

Пройдя от нар казенных до комет,

Чем смех веснушек на твоих щеках

роднее ничего на свете нет.

Сирень завидует, смотря через стекло,

Колышет занавесок кружева,

Мы снова вместе — сколько лет прошло,

И у обоих кругом голова.

Припев:

Жизнь на земле, наполовину взяв,

Пройдя от нар казенных до комет,

Чем смех веснушек на твоих щеках

Роднее ничего на свете нет.

Жизнь на земле, наполовину взяв,

Пройдя от нар казенных до комет,

Чем смех веснушек на твоих щеках

Роднее ничего на свете нет.

Роднее ничего на свете нет.

De sering is jaloers, kijkt door het glas,

Hoe we stom met je zoenen.

Sproeten vielen vrolijke gierst

Op je neus deze fidget-lente.

Laten we niet op de Krim zijn, niet op het zachte zand,

Waar de bries loopt als een kam op de golven,

Geen palmbomen, zelfs geen geld in de portemonnee,

Maar de zon lacht op je wangen.

Refrein:

Het leven op aarde, half ingenomen,

Overgaan van verdovende middelen in staatseigendom naar kometen,

Dan het gelach van sproeten op je wangen

er is niets liever in de wereld.

Ik voerde muggen niet in de buurt van Moskou,

Niet uit koppigheid dacht ik aan ceders,

Aan jou, teruggekeerd, in onze late lente,

Sproeten, gezien op zijn gezicht, bond hij het vast.

Refrein:

Het leven op aarde, half ingenomen,

Overgaan van verdovende middelen in staatseigendom naar kometen,

Dan het gelach van sproeten op je wangen

er is niets liever in de wereld.

De sering is jaloers, kijkt door het glas,

wuivende kantgordijnen,

We zijn weer samen - hoeveel jaren zijn verstreken,

En beiden hebben hun hoofd tollen.

Refrein:

Het leven op aarde, half ingenomen,

Overgaan van verdovende middelen in staatseigendom naar kometen,

Dan het gelach van sproeten op je wangen

Er is niets meer inheems in de wereld.

Het leven op aarde, half ingenomen,

Overgaan van verdovende middelen in staatseigendom naar kometen,

Dan het gelach van sproeten op je wangen

Er is niets meer inheems in de wereld.

Er is niets meer inheems in de wereld.