Синева - Евгений Григорьев – Жека

Надо мной карусель неба синего,

А вокруг васильковая степь,

И спиною, упав на Россию, я,

В синеву буду молча смотреть.

Захлебнусь глубиной её омута,

Распластавшись крестом на траве,

Полечу ветерком чуть затронутый,

По бескрайней её синеве.

Горький привкус травинки надкушенной,

Во хмельную толкнёт пелену,

Поломает меня безоружного

Проигравшего, с жизнью войну.

Всё что пройдено в миг подитожится,

Просветлеет «на раз» голова,

И возьмёт мою душу в заложницы,

Этих русских небес синева.

К ней губами прижмусь пересохшими,

До беспамятства ею напьюсь,

Хоть с живыми теперь, хоть с усопшими,

В синеву я уйти не боюсь.

Но лежу я, живой, ещё вроде бы,

Не открыты на небо пути,

Прислонившись спиной к своей Родине,

Посреди васильковой степи.

Boven mij is de carrousel van de blauwe lucht,

En rond de korenbloemblauwe steppe,

En op mijn rug, vallend op Rusland, ik,

Ik zal stilletjes in het blauw kijken.

Ik zal stikken in de diepte van zijn draaikolk,

Languit als een kruis op het gras,

Ik zal vliegen door de wind een beetje aangeraakt,

Door zijn grenzeloze blauw.

De bittere smaak van een gebeten grassprietje,

Zal de sluier in de bedwelmende duwen,

Zal me ongewapend breken

De verliezer, met het leven van de oorlog.

Alles wat in een oogwenk voorbij is, zal worden samengevat,

Het hoofd zal "in één keer" oplichten,

En neem mijn ziel in gijzeling,

Deze Russische luchten zijn blauw.

Ik zal mijn droge lippen op haar drukken,

Ik drink het tot bewusteloosheid,

Zelfs met de levenden nu, zelfs met de doden,

Ik ben niet bang om in het blauw te gaan.

Maar ik lieg, leef nog steeds,

De paden naar de hemel zijn niet open,

Leunend terug naar hun vaderland,

Midden in de korenbloemblauwe steppe.