Проводы - Евгений Григорьев – Жека

Я провожаю утро, в тумане перламутра,

В нём осень на прощанье лизнёт мне сердце желтизной,

Я провожаю вечер, и тополя, как свечи,

Заплакали печально, хоть не по мне, но надо мной.

И не хватает сердца дожить, ушедшим память дорожит.

Я провожаю листья, и их круженье лисье,

Отыгранное напрочь, метнётся в даль, струной звеня,

Девчонок, что любили, Санька, с кем так дружили,

Я провожаю их, ну, а они в ответ — меня.

Хватило бы лишь сердца дожить, ушедшим память дорожит.

Припев:

Проводы-проводы, инеем смолоду, проседь-синева,

Вьются кружева в косы.

Годы как вороны, да во все стороны, без следа, а я,

Шлёпаю душой босой.

Я провожаю юность, деньков беспечных дурость,

Но берегов далёких, остры родимые края,

Бренчанием гитары, чтобы привычкой старой,

Вернувшись, снова всё опять, опять начать с нуля,

Хватило бы лишь сердца дожить, ушедшим память дорожит.

Припев:

Проводы-проводы, инеем смолоду, проседь-синева,

Вьются кружева в косы.

Годы как вороны, да во все стороны, без следа, а я,

Шлёпаю душой босой.

Проводы-проводы, инеем смолоду, проседь-синева,

Вьются кружева в косы.

Годы как вороны, да во все стороны, без следа, а я,

Шлёпаю душой босой.

Годы как вороны, да во все стороны, без следа, а я,

Шлёпаю душой босой.

Ik zie de ochtend, in een parelmoeren mist,

Daarin zal de herfst bij het afscheid mijn hart likken met geelheid,

Ik breng de avond door, en populieren, zoals kaarsen,

Ze huilden droevig, hoewel niet om mij, maar over mij.

En er is niet genoeg hart om te leven, de herinnering koestert de overledenen.

Ik zie de bladeren, en hun werveling is vos,

Volledig teruggewonnen, snelt in de verte, rinkelend met een touwtje,

De meisjes van wie ze hielden, Sanka, met wie ze zo bevriend waren,

Ik stuur ze weg, nou ja, en ze antwoorden me.

Het zou genoeg zijn voor het hart om te leven, de herinnering koestert de overledenen.

Refrein:

Draden, draden, rijp van jongs af aan, grijsblauw,

Veters zijn in vlechten gedraaid.

Jaren als kraaien, ja in alle richtingen, spoorloos, en ik,

Ik sla op blote voeten.

Ik zie mijn jeugd, de dagen van zorgeloze domheid,

Maar verre kusten, inheemse landen zijn scherp,

Door een gitaar te tokkelen tot een oude gewoonte,

Terugkeren, alles opnieuw, opnieuw beginnen vanaf nul,

Het zou genoeg zijn voor het hart om te leven, de herinnering koestert de overledenen.

Refrein:

Draden, draden, rijp van jongs af aan, grijsblauw,

Veters zijn in vlechten gedraaid.

Jaren als kraaien, ja in alle richtingen, spoorloos, en ik,

Ik sla op blote voeten.

Draden, draden, rijp van jongs af aan, grijsblauw,

Veters zijn in vlechten gedraaid.

Jaren als kraaien, ja in alle richtingen, spoorloos, en ik,

Ik sla op blote voeten.

Jaren als kraaien, ja in alle richtingen, spoorloos, en ik,

Ik sla op blote voeten.