Придорожный куст - Евгений Григорьев – Жека

Едва приметная судьба тобою замкнута,

Та осень детства,

Мать на кухне звякнет банками,

Варенье делает с утра — катает крышечки,

А мне во двор к друзьям пора — парнишечке.

Надежно пачка сигарет от мамы спрятана,

Наш двор — в нём столько тайных мест — курнём с ребятами,

А если бабка из «седьмой», ворча, зацыкала,

Мы все в кино пойдём гурьбой про Яшку-цыгана.

Припев:

Придорожный куст по ветру мечется

Сколько их тех по жизни дорог?

А судьба, она даже не лечится,

Если ей нарисован был срок.

Замкнула осень семьдесят какого-то,

Меня на дядю при усах — на участкового,

И хулиганили-то так, без дела, к случаю,

С тех пор всё наперекосяк — хожу под тучею.

Сердитый взор бесцветных глаз людей с погонами,

Везут уже в который раз меня вагонами,

Та осень детства моего, как наваждение,

Тогда не ел, теперь хочу варения.

Припев:

Придорожный куст по ветру мечется

Сколько их тех по жизни дорог?

А судьба, она даже не лечится,

Если ей нарисован был срок.

Едва приметная судьба тобою замкнута,

Как осень та, ушла когда-то, навсегда,

Ползёт печаль угрюмых мест, стучит колесами,

Между судами, лагерями и допросами.

И на свободу много жадных взоров кинуто,

Вот только нами тут она давно покинута,

Идут «столыпины» скрипя, привычной линией,

А неприметную судьбу мою заклинило.

Припев:

Придорожный куст по ветру мечется

Сколько их тех по жизни дорог?

А судьба, она даже не лечится,

Если ей нарисован был срок.

Придорожный куст по ветру мечется

Сколько их тех по жизни дорог?

А судьба, она даже не лечится,

Если ей нарисован был срок.

Если ей нарисован был срок.

Nauwelijks waarneembaar lot wordt door jou gesloten,

Die herfst van de kindertijd

Moeder in de keuken rinkelt potten,

Maakt 's ochtends jam - rolt doppen,

En het is tijd voor mij om naar de tuin te gaan naar mijn vrienden - de jongen.

Een pakje sigaretten van mama is veilig verstopt,

Onze tuin - er zijn zoveel geheime plekken - we roken met de jongens,

En als de grootmoeder van de "zevende", mopperend, zatsikal,

We gaan allemaal naar de bioscoop in een menigte over Yashka de zigeunerin.

Refrein:

Een struik langs de weg raast rond in de wind

Hoeveel daarvan zijn wegen in het leven?

En het lot, het wordt niet eens behandeld,

Als ze een deadline had.

Gesloten herfst zeventig van sommigen,

Ik voor een oom met een snor - voor een wijkagent,

En het waren zulke hooligans, lui trouwens,

Sindsdien is alles misgegaan - ik loop onder een wolk.

De boze blik van de kleurloze ogen van mensen met epauletten,

Voor de zoveelste keer nemen ze me mee in wagens,

Die herfst van mijn jeugd, als een obsessie,

Toen at ik niet, nu wil ik koken.

Refrein:

Een struik langs de weg raast rond in de wind

Hoeveel daarvan zijn wegen in het leven?

En het lot, het wordt niet eens behandeld,

Als ze een deadline had.

Nauwelijks waarneembaar lot wordt door jou gesloten,

Zoals die herfst, eens voorbij, voor altijd,

Het verdriet van sombere plaatsen kruipt, klopt wielen,

Tussen rechtbanken, kampen en verhoren.

En veel gulzige blikken worden naar de vrijheid geworpen,

Dat zijn wij alleen hier, ze is al lang in de steek gelaten,

De "Stolypins" komen eraan, krakend in een bekende lijn,

En mijn onopvallende lot zat vast.

Refrein:

Een struik langs de weg raast rond in de wind

Hoeveel daarvan zijn wegen in het leven?

En het lot, het wordt niet eens behandeld,

Als ze een deadline had.

Een struik langs de weg raast rond in de wind

Hoeveel daarvan zijn wegen in het leven?

En het lot, het wordt niet eens behandeld,

Als ze een deadline had.

Als ze een deadline had.