Листопады - Евгений Григорьев – Жека

В память настежь распахнута дверь, все дела взаперти,

Хорохорятся звоном лады под рукою фальшиво,

И из прожитых дней мне себя не заставить уйти,

Все миноры собрал я со струн своей песней унылой.

И назойливой мухой у самого сердца зудят,

Только светлая грусть, и по старым друзьям ностальгия,

От неё убежать, это как убежать от себя,

Листопадами дней забрала и в себе закружила.

Припев:

Кружит листопадами, и под ноги падает,

Жёлтыми нарядами, цифрами и датами,

Снами беспокойными, девочками стройными,

Мыслями достойными и путями вольными.

Как мне осень такую в себе расхлебать — пережить,

Листья дней, бросить под ноги, чтобы не вытоптать душу,

Новосёлом в небесных садах, улетев не кружить,

И не сгинуть, сгорев в молчаливом костре равнодушья.

В память настежь распахнута дверь, под хрипатый мотив,

Ностальгией осенней я как сквозняками простужен,

И минувшую грусть, у гитарной струны подхватив,

По бескрайней земле листопадами вечными кружит.

Припев:

Кружит листопадами, и под ноги падает,

Жёлтыми нарядами, цифрами и датами,

Снами беспокойными, девочками стройными,

Мыслями достойными и путями вольными.

De deur naar het geheugen staat wijd open, alle dingen zijn op slot,

Opscheppen met het rinkelen van frets onder de arm valselijk,

En vanaf de dagen dat ik heb geleefd, kan ik mezelf niet dwingen om te vertrekken,

Ik verzamelde alle minderjarigen van de snaren met mijn droevige lied.

En ze jeuken als een vervelende vlieg in het hart,

Alleen heldere droefheid en nostalgie naar oude vrienden,

Ren weg van haar, het is als weglopen van jezelf,

Ze nam de dagen weg met bladval en wervelde in zichzelf.

Refrein:

Het cirkelt met bladval, en valt onder je voeten,

Gele outfits, nummers en data,

Met rusteloze dromen, slanke meisjes,

Waardige gedachten en vrije wegen.

Hoe kan ik zo'n herfst in mezelf ontwarren - overleven,

Bladeren van dagen, gooi onder je voeten om de ziel niet te vertrappen,

Een nieuwkomer in hemelse tuinen, weggevlogen, niet cirkelend,

En niet omkomen, brandend in het stille vuur van onverschilligheid.

De deur staat wijd open in het geheugen, voor een hees motief,

Ik heb het koud van herfstnostalgie, zoals tocht,

En het verleden verdriet, het oppakken van de gitaarsnaar,

Het cirkelt rond de grenzeloze aarde met eeuwige bladval.

Refrein:

Het cirkelt met bladval, en valt onder je voeten,

Gele outfits, nummers en data,

Met rusteloze dromen, slanke meisjes,

Waardige gedachten en vrije wegen.