Фантики - Евгений Григорьев – Жека

Зарядила осень грустные дела,

Помахала молодость хвостом,

Мелочью на сдачу тряханёт с горла,

Мне сорокоградусной на стол.

Никого сегодня я к себе не жду,

Ангелы за мною чутко бдят,

Сколько Бог накинет на мою судьбу,

До денёчка надо подобрать.

Припев:

Годы-фантики, без романтики прошуршат,

Хлопну стопочку в сороковничек без ребят,

Не за сеткою, не на паперти, слышите,

А с душой расконопаченной выживу.

Подойдёт, присядет и прижмётся та,

С кем нас вместе крутит эта жизнь,

По весне когда-то с нею неспроста

На ладонях линии сплелись.

Не впервой, роднуле тучи разгонять,

Над моей неясной головой,

За житейское опять переживать,

В сороковник неизбежный мой.

Припев:

Годы-фантики, без романтики прошуршат,

Хлопну стопочку в сороковничек без ребят,

Не за сеткою, не на паперти, слышите,

А с душой расконопаченной выживу.

Годы-фантики, без романтики прошуршат,

Хлопну стопочку в сороковничек без ребят,

Не за сеткою, не на паперти, слышите,

А с душой расконопаченной выживу.

А с душой расконопаченной выживу.

Opgeladen herfst trieste daden,

Jeugd zwaaide met zijn staart

Het schudt verandering uit de keel,

Ik heb veertig graden op tafel.

Ik verwacht niemand vandaag

Engelen houden me gevoelig in de gaten,

Hoeveel God zal werpen op mijn lot,

Voor de dag moet je ophalen.

Refrein:

Jarenlange snoeppapiertjes, ritselen zonder romantiek,

Ik sla een stapel van veertig zonder jongens,

Niet achter het net, niet op de veranda, hoor je,

En met een opgegraven ziel zal ik overleven.

Ze zal komen, gaan zitten en zich nestelen,

Met wie dit leven ons samenbrengt,

In de lente, een keer met haar voor een reden

De lijnen verstrengeld op de handpalmen.

Niet de eerste keer, het verdrijft de wolken een beetje,

Boven mijn obscure hoofd

Maak je weer zorgen over het leven,

In de veertigste mijn onvermijdelijk.

Refrein:

Jarenlange snoeppapiertjes, ritselen zonder romantiek,

Ik sla een stapel van veertig zonder jongens,

Niet achter het net, niet op de veranda, hoor je,

En met een opgegraven ziel zal ik overleven.

Jarenlange snoeppapiertjes, ritselen zonder romantiek,

Ik sla een stapel van veertig zonder jongens,

Niet achter het net, niet op de veranda, hoor je,

En met een opgegraven ziel zal ik overleven.

En met een opgegraven ziel zal ik overleven.