Баллада о чайках - Евгений Григорьев – Жека

Берег жжёт бесшабашным подошвы,

И надув кораблям паруса,

Отправляет их в путь по морским бездорожьям,

Маякам, прослезивши глаза.

А когда маяки исчезают,

Горизонты размыв пеленой,

Люди жизни себе у морей покупают,

Соблазнившись немалой ценой.

Припев:

А чайки сверху, с облаков,

Кричат, как души моряков,

Оставшихся, в плену у дна морского,

Вас мало так, сорвиголов,

Пусть все живут -не в глаз, а в бровь,

А вы, не оставайтесь дома!

Можно дома, на тёплых диванах,

Мир с пульта на экране включать,

А их солят насквозь все шторма океанов,

А им чайки тревожно кричат,

А потом, дна касается якорь,

И причаливши к бухте родной,

Посчитавшись, поймут, что не всякий,

Из команды вернулся домой.

Припев:

А чайки сверху, с облаков,

Кричат, как души моряков,

Оставшихся, в плену у дна морского,

Вас мало так, сорвиголов,

Пусть все живут -не в глаз, а в бровь,

А вы, не оставайтесь дома!

А у тех, кто в пучине лежали

Успокоившись в толще воды,

Души в брызгах огней над волною взлетали,

Пополняя пернатых ряды.

Крылья в небе, крестов наподобие,

Над поверженной гладью морей,

Расклевали своим изголовьем

Слёзы жён, седину матерей.

Не найти ни одной мне причины,

Чтобы душу двум крыльям отдать,

И прорвавшись со дна сквозь немую пучину

Криком над парусами летать.

Бесшабашность давно в небылицах,

И людей я таких не встречал,

Лишь ночами зачем-то мне снится

Что я с ними тонул и летал.

Припев:

А чайки сверху, с облаков,

Кричат, как души моряков,

Оставшихся, в плену у дна морского,

Вас мало так, сорвиголов,

Пусть все живут -не в глаз, а в бровь,

А вы, не оставайтесь дома!

А вы, не оставайтесь дома!

De kust brandt roekeloze zolen,

En de zeilen van de schepen opblazen,

Stuurt ze op weg over de onverharde wegen van de zee,

Vuurtorens met betraande ogen.

En als de vuurtorens verdwijnen

horizonten wazig,

Mensen kopen hun leven van de zeeën,

Verleid door een forse prijs.

Refrein:

En de meeuwen van boven, uit de wolken,

Ze schreeuwen als de zielen van zeelieden

Resterend, in gevangenschap op de bodem van de zee,

Er zijn er niet genoeg van jullie, waaghalzen,

Laat iedereen leven - niet in het oog, maar in de wenkbrauw,

En jij, blijf niet thuis!

Je kunt thuis, op warme banken,

Zet de wereld aan met de afstandsbediening op het scherm,

En ze zijn gezouten door alle stormen van de oceanen,

En meeuwen huilen angstig naar hen,

En dan raakt het anker de bodem,

En afgemeerd aan de inheemse baai,

Na erover nagedacht te hebben, zullen ze begrijpen dat niet iedereen,

Terug naar huis van het team.

Refrein:

En de meeuwen van boven, uit de wolken,

Ze schreeuwen als de zielen van zeelieden

Resterend, in gevangenschap op de bodem van de zee,

Er zijn er niet genoeg van jullie, waaghalzen,

Laat iedereen leven - niet in het oog, maar in de wenkbrauw,

En jij, blijf niet thuis!

En degenen die in de afgrond lagen

Kalmerend in de waterkolom,

Zielen in spatten van vuur vlogen over de golf,

Het aanvullen van de gevederde gelederen.

Vleugels in de lucht, als kruisen,

Over het gebroken oppervlak van de zeeën,

Gepikt met hun hoofdeinde

Tranen van vrouwen, grijze haren van moeders.

Kan voor mij geen reden vinden

Om mijn ziel aan twee vleugels te geven,

En het doorbreken van de stomme afgrond van de bodem

Huil over de zeilen om te vliegen.

Roekeloosheid is al lang in fictie,

En ik heb zulke mensen niet ontmoet,

Alleen 's nachts droom ik om de een of andere reden

Dat ik verdronk en met hen meevloog.

Refrein:

En de meeuwen van boven, uit de wolken,

Ze schreeuwen als de zielen van zeelieden

Resterend, in gevangenschap op de bodem van de zee,

Er zijn er niet genoeg van jullie, waaghalzen,

Laat iedereen leven - niet in het oog, maar in de wenkbrauw,

En jij, blijf niet thuis!

En jij, blijf niet thuis!