Стоит милой улыбнуться - Владимир Бунчиков

Грустные ивы склонились к пруду,

Месяц плывет над водой.

Там, у границы, стоял на посту

Ночью боец молодой.

В грозную ночь он не спал, не дремал,

Землю родную стерег.

В чаще лесной он шаги услыхал

И с автоматом залег.

Черные тени в тумане росли,

Туча на небе темна…

Первый снаряд разорвался вдали —

Так началася война.

Трудно держаться бойцу одному,

Trieste wilgen leunden naar de vijver,

De maan zweeft boven het water.

Daar, aan de grens, stond hij op de post

'S Nachts, een jonge vechter.

Op een vreselijke nacht sliep hij niet, doezelde niet in,

Beschermde zijn geboorteland.

In het struikgewas van het bos hoorde hij stappen

En ga liggen met een pistool.

Zwarte schaduwen groeiden in de mist

Een wolk aan de lucht is donker...

De eerste granaat ontplofte in de verte -

Zo begon de oorlog.

Het is moeilijk om een ​​jager alleen te houden