Лирический вальс - Владимир Бунчиков

В парке старинном деревья шумят листвой.

Белое платье мелькнуло во тьме ночной.

Я бегу, я лечу в нетерпеньи навстречу —

Моя белокрылая, милая-милая,

Вновь ты со мной!

Бурные волны вальса, как весенний прибой, раздались вдалеке.

Руку твою, как счастье, осторожно зажал я в руке.

Слышала ты, как ветер за меня прошептал: Я люблю!

Навсегда…

Голос мне твой ответил тише ветра весеннего: Да!

Много дней пронеслось.

Много лет с той поры пролетело.

Я давно уж не тот, ты не девочка в платьице белом.

У меня на висках седина и твоя голова поседела.

Унеслись навсегда первых встреч золотые года.

Эти года!

В парке старинном под ветром звенят кусты,

В темных аллеях луна серебрит цветы.

Всюду пары, лишь я одинок в этот вечер.

Грущу в ожидании часа свидания.

Где ты?

Где ты?

In een oud park ritselen bomen van het gebladerte.

De witte jurk flitste in de duisternis van de nacht.

Ik ren, ik vlieg ongeduldig naar -

Mijn witvleugelige, lieverd,

Je bent weer bij mij!

De stormachtige golven van de wals weergalmden als springbranding in de verte.

Je hand, zoals geluk, heb ik voorzichtig in mijn hand geknepen.

Je hoorde de wind voor me fluisteren: ik hou van je!

Voor eeuwig…

Je stem antwoordde me stiller dan de lentewind: Ja!

Er zijn vele dagen verstreken.

Sindsdien zijn er vele jaren verstreken.

Ik ben al heel lang niet meer dezelfde, je bent geen meisje in een witte jurk.

Ik heb grijs haar op mijn slapen en je hoofd is grijs.

De gouden jaren van de eerste ontmoetingen waren voorgoed voorbij.

Deze jaren!

Struiken rinkelen in de wind in het oude park,

In de donkere steegjes verzilvert de maan de bloemen.

Overal zijn stelletjes, alleen ben ik vanavond alleen.

Ik ben verdrietig om te wachten op het uur van de samenkomst.

Waar ben je?

Waar ben je?