The Siren Song - Van Der Graaf Generator

Letters in pencil, some of them as heavy as lead

As dated as carbon, as black as coal, but burning as red

Clues faintly stencilled: the message, though leeched, is unbled

As secret as marble — as young, as old, as living, as dead

And always that laugh

That comes as though it’s from pain:

Though I’m lashed to the mast

Still it hammers round my brain

Laughter in the backbone

Laughter impossibly wise

That same laughter that comes

Every time I flash on that look in your eyes

Which whispers of a black zone

Which’ll mock all my credos as lies

Where all logic is done

And time will smash every theory I devise

And the hour-glass is shattered

Only by the magic of your touch

Where nothing really matters…

No, Nothing matters very much!

So the siren song runs through the ages

And it courses through my veins like champagne;

And with all the sweet kisses of addiction

It’s calling me to break my bonds again

Future memory exploding like shrapnel

Some splinters escape on my tongue

Some of them scar comprehension…

Beneath the scab they burn, but the wound becomes numb

And always the song draws me forward

Rejoicing in the search and the prayer

Bored with all but the mad, the strange

The freak, the impossible dare

Still your laugh chills my marrow

Till I embrace it on my knees…

Oh, when the mast becomes a flagpole

What becomes of me?

What becomes, oh, what becomes of me?

Brieven in potlood, sommige zo zwaar als lood

Zo gedateerd als koolstof, zo zwart als steenkool, maar brandend als rood

Aanwijzingen vaag gestencild: de boodschap, hoewel uitgelekt, is niet uitgelekt

Zo geheim als marmer - zo jong, zo oud, zo levend, zo dood

En altijd die lach

Dat komt alsof het door pijn komt:

Hoewel ik vastgebonden ben aan de mast

Toch hamert het rond mijn brein

Lachen in de ruggengraat

Onmogelijk wijs lachen

Datzelfde gelach dat komt

Elke keer als ik aan die blik in je ogen knipper

Welke fluistering van een zwarte zone

Die al mijn credo's als leugens zullen bespotten

Waar alle logica is gedaan

En de tijd zal elke theorie die ik bedenk verpletteren

En de zandloper is verbrijzeld

Alleen door de magie van je aanraking

Waar niets er echt toe doet...

Nee, niets is erg belangrijk!

Het sirenelied loopt dus door de eeuwen heen

En het stroomt door mijn aderen als champagne;

En met alle zoete kussen van verslaving

Het roept me op om mijn banden weer te verbreken

Toekomstige herinnering explodeert als granaatscherven

Sommige splinters ontsnappen op mijn tong

Sommigen van hen begrijpen littekens...

Onder de korst branden ze, maar de wond wordt gevoelloos

En altijd trekt het lied me vooruit

Verheugd in de zoektocht en het gebed

Verveeld met alles behalve de gekke, de vreemde

De freak, de onmogelijke durf

Nog steeds koelt je lach mijn merg af

Tot ik het op mijn knieën omhels...

Oh, wanneer de mast een vlaggenmast wordt

Wat wordt er van mij?

Wat wordt, oh, wat wordt er van mij?