Scorched Earth - Van Der Graaf Generator

Just one crazy moment while the dice are cast

He looks into the future and remembers what is past

Wonders what he’s doing on this battlefield

Shrugs to his shadow, impatient, too proud yet to kneel

In his wake he leaves scorched earth and work in vain;

Smoke drifts up behind him — he is free again

Free to run before the onslaught of a deadly foe

Leaving nothing fit for pillage, hardly leaving home

It’s far too late to turn, unless it’s to stone

Charging madly forward, tracks across the snow;

Wind screams madness to him, ever on he goes

Leaving spoor to mark his passage, trace his weary climb

Cross the moor and make the headland —

Stumbling, wayward, blind

In the end his footprints extend as one single line

This latest exponent of heresy is goaded into an attack

Persuaded to charge at his enemy

Too late, he knows it is

Too late now to turn back, too soon by far to falter

The past sits uneasily at his rear

He’s walking right into the trap

Surrounded, but striving through will and fear

Ahead of him he knows there waits an ambuscade

But the dice slip through his fingers

And he’s living from day to day

Carrying his world around upon his back

Leaving nothing behind but the tell-tale of his track

He will not be hostage, he will not be slave

No snare of past can trap him, though the future may

Still he runs and burns behind him in advanced retreat;

Still his life remains unfettered — he denies defeat

It’s far too late to turn, unless it’s to stone

Leave the past to burn — at least that’s been his own

Scorched earth, that’s all that’s left when he’s done;

Holding nothing but beholden to no-one

Claiming nothing, out of no false pride, he survives

Snow tracks are all that’s left to be seen

Of a man who entered the course of a dream

Claiming nothing but the life he’s known

— this, at least, has been his own

Slechts één gek moment terwijl de dobbelstenen worden geworpen

Hij kijkt in de toekomst en herinnert zich wat voorbij is

Vraagt ​​zich af wat hij doet op dit slagveld

Haalt zijn schouders op naar zijn schaduw, ongeduldig, nog te trots om te knielen

In zijn kielzog laat hij tevergeefs verschroeide aarde en werk achter;

Rook drijft achter hem op - hij is weer vrij

Vrij om te rennen voor de aanval van een dodelijke vijand

Niets achterlaten dat geschikt is om te plunderen, nauwelijks van huis gaan

Het is veel te laat om te draaien, tenzij het om te stenigen is

Als een gek voorwaarts opladen, sporen over de sneeuw;

Wind schreeuwt waanzin naar hem, ooit gaat hij

Een spoor achterlatend om zijn doorgang te markeren, zijn vermoeide klim te volgen

Steek de hei over en maak de landtong —

Struikelend, eigenzinnig, blind

Uiteindelijk strekken zijn voetafdrukken zich uit als één enkele lijn

Deze nieuwste exponent van ketterij wordt tot een aanval gelokt

Overgehaald om aan te vallen op zijn vijand

Te laat, hij weet dat het zo is

Nu te laat om terug te keren, te vroeg om te wankelen

Het verleden zit ongemakkelijk achter hem

Hij loopt regelrecht in de val

Omringd, maar strevend door wil en angst

Voor hem weet hij dat er een hinderlaag wacht

Maar de dobbelstenen glippen door zijn vingers

En hij leeft van dag tot dag

Zijn wereld op zijn rug dragend

Hij laat niets anders achter dan de verklikker van zijn track

Hij zal geen gijzelaar zijn, hij zal geen slaaf zijn

Geen strik uit het verleden kan hem in de val lokken, hoewel de toekomst dat wel kan

Toch rent en brandt hij achter zich aan in een vergevorderde terugtocht;

Toch blijft zijn leven onbelemmerd — hij ontkent de nederlaag

Het is veel te laat om te draaien, tenzij het om te stenigen is

Laat het verleden branden - dat is tenminste van hemzelf

Verschroeide aarde, dat is alles wat er nog over is als hij klaar is;

Niets dan aan niemand verplichten

Niets bewerend, zonder valse trots, overleeft hij

Sneeuwsporen zijn het enige dat nog te zien is

Van een man die de loop van een droom inging

Hij claimt niets anders dan het leven dat hij kent

— dit is tenminste van hemzelf geweest