No Future Part I - Titus Andronicus

Just give me a suitcase and I’ll promise to not look back

Just point me, point me towards the railroad track

I’ve been staring at the gates, but I’ve never found a crack

So I’m just looking up, saying, «Deliver me a heart attack.»

If you’re weary, I don’t mind sharing the load

Just keep me some company on the road

All I’ve got is a bottle that I ought to leave alone

But it’s the only thing that I can call my own

So I’m saying goodbye, and no, I won’t forget to write

It’s just been too long racing towards a yellow light

And I know that I say this every night

But I don’t think I’ve ever been so tired of life

And if things should not get better, will you wait for me to change

Or will I see you waving goodbye from the window of an aeroplane?

If I told you it was hopeless, would you try to understand

Or will you leave me for a palm tree and its shadows on the sand?

Because I’ve been waiting all year for the temperature to drop

But now I’ve got a fever and I don’t know how to make it stop

There’s still one shoe that hasn’t dropped yet

It’s hanging on by an aglet

This world seems like a nice place to visit

But I don’t want to live in it

There is not a doctor that can diagnose me

I am dying slowly from Patrick Stickles Disease

There is not a medication that can cure what’s ailing me

The only treatment they offer is to hang me from a tree

Life’s been a long, sick game of «Would You Rather»

So now I’m going to medical school — as a cadaver

Now if I could say only one thing with the whole world listening, it would be

«Leave me the fuck alone

Or welcome to the Terrordome.»

Good-times

Good-times are here again

God sent me a vision of the future

Geef me gewoon een koffer en ik beloof dat ik niet achterom kijk

Wijs me gewoon, wijs me naar het spoor

Ik heb naar de poorten gestaard, maar ik heb nog nooit een barst gevonden

Dus ik kijk alleen maar op en zeg: "Bezorg me een hartaanval."

Als je moe bent, vind ik het niet erg om de last te delen

Houd me gewoon wat gezelschap op de weg

Het enige wat ik heb is een fles die ik met rust zou moeten laten

Maar het is het enige dat ik het mijne kan noemen

Dus ik neem afscheid, en nee, ik vergeet niet te schrijven

Het duurt gewoon te lang om naar een geel licht te racen

En ik weet dat ik dit elke avond zeg

Maar ik denk niet dat ik ooit zo moe van het leven ben geweest

En als dingen niet beter zouden worden, wil je dan wachten tot ik verander?

Of zie ik je afscheid nemen vanuit het raam van een vliegtuig?

Als ik je zou vertellen dat het hopeloos was, zou je dan proberen te begrijpen?

Of verlaat je me voor een palmboom en zijn schaduwen op het zand?

Omdat ik het hele jaar heb gewacht tot de temperatuur zou dalen

Maar nu heb ik koorts en ik weet niet hoe ik het moet laten stoppen

Er is nog steeds één schoen die nog niet gevallen is

Het hangt aan een aglet

Deze wereld lijkt me een leuke plek om te bezoeken

Maar ik wil er niet in wonen

Er is geen arts die een diagnose kan stellen

Ik ga langzaam dood aan de ziekte van Patrick Stickles

Er is geen medicijn dat mijn kwaal kan genezen

De enige behandeling die ze aanbieden is om me aan een boom te hangen

Het leven is een lang, ziek spelletje geweest van «Zou je liever»

Dus nu ga ik naar de medische school - als een kadaver

Als ik nu maar één ding zou kunnen zeggen terwijl de hele wereld luistert, zou het zijn:

«Laat me verdomme met rust

Of welkom in de Terrordome.»

Goede Tijden

Goede tijden zijn er weer

God stuurde me een visioen van de toekomst