(I Blame) Society - Titus Andronicus

I blame society

Society’s to blame

I claim society

Is playing a hostile game

Inside my diary

I hide my private shame

And I blame society, society

Society’s to blame

I’m not sick, it’s the world that is

They’re hiding their disease behind a giant sign

It’s twice the size of life as we perceive it to be

This sign I describe, it reads, «In silence you are free»

That’s how they try to tie and tightly bind us

Reclined in our seats, oh my

They think that we are spineless

I think they are all cheats

It seems the Earth is speeding swiftly

Towards a grave catastrophe

That’s my anxiety

It’s the opposing team to my sobriety

Whose reliable defeat is no surprise to me

It’s always the same

I blame society, society

Society’s to blame

They provide a dried out dream

Lying through their teeth

I find the one thousandth of one percent

Are thriving by deceit, oh Jesus

They supply us meager feedings

While they feast in greed, oh Christ

They prescribe a violent beating

Ninety times a week, at least

They line us up in binaries for psychiatry retreats

Until they finally refine the virus that makes us obsolete

Society, society, society’s to blame

Society, society, society’s to blame

Society’s to blame

Society’s to blame

Blame, blame

Society

I’m not sick, the system is

Despicable and twisted

It’s nothing that you can fix with wishes

It tricks you with its little gifts

Then kicks you when you fuss or fidget

Picket it or be its critic

The fists will come down vigorously

Little bits of it are in your blood stream from a single visit

An isolated incident is a thing of fiction

We are all complicit

Our fingerprints all bleed

And I blame society

For poisoning the seed

That grew the vilest tree

So we could be its leaves

Inside my diary

I hide my private shame

And I blame society, society

Society’s to blame

One, two, three

Ik geef de samenleving de schuld

De schuld van de samenleving

Ik claim de samenleving

Speelt een vijandige game?

In mijn dagboek

Ik verberg mijn privé-schaamte

En ik geef de maatschappij de schuld, de maatschappij

De schuld van de samenleving

Ik ben niet ziek, het is de wereld die is

Ze verbergen hun ziekte achter een gigantisch bord

Het is twee keer zo groot als het leven zoals we het zien

Dit teken dat ik beschrijf, luidt: «In stilte ben je vrij»

Zo proberen ze ons te binden en stevig vast te binden

Leunend in onze stoelen, oh my

Ze denken dat we ruggengraatloos zijn

Ik denk dat het allemaal cheats zijn

Het lijkt erop dat de aarde snel versnelt

Op weg naar een ernstige catastrofe

Dat is mijn angst

Het is de tegenstander tot mijn nuchterheid

Wiens betrouwbare nederlaag is geen verrassing voor mij

Het is altijd hetzelfde

Ik geef de samenleving de schuld, de samenleving

De schuld van de samenleving

Ze zorgen voor een uitgedroogde droom

Liegen door hun tanden

Ik vind de duizendste van een procent

Bloeien door bedrog, oh Jezus

Ze leveren ons magere voedingen

Terwijl ze feesten in hebzucht, oh Christus

Ze schrijven een gewelddadige afranseling voor

Negentig keer per week, minstens

Ze stellen ons op in binaire bestanden voor retraites in de psychiatrie

Tot ze eindelijk het virus verfijnen dat ons verouderd maakt

De samenleving, de samenleving, de samenleving is de schuldige

De samenleving, de samenleving, de samenleving is de schuldige

De schuld van de samenleving

De schuld van de samenleving

Schuld, schuld

Samenleving

Ik ben niet ziek, het systeem wel

Verachtelijk en verdraaid

Het is niets dat je met wensen kunt oplossen

Het bedriegt je met zijn kleine cadeautjes

Dan schopt je als je opheft of friemelt

Kies het of wees de criticus ervan

De vuisten zullen krachtig naar beneden komen

Kleine stukjes ervan zitten in je bloedbaan van een enkel bezoek

Een geïsoleerd incident is een ding van fictie

We zijn allemaal medeplichtig

Onze vingerafdrukken bloeden allemaal

En ik geef de samenleving de schuld

Voor het vergiftigen van het zaad

Daar groeide de gemeenste boom

Dus we kunnen zijn bladeren zijn

In mijn dagboek

Ik verberg mijn privé-schaamte

En ik geef de maatschappij de schuld, de maatschappij

De schuld van de samenleving

Een twee drie