Fear and Loathing in Mahwah, NJ - Titus Andronicus

Why do you do the things you’ve done

And how dumb would you have to be

To do them again like I know you’re going to

If you’re the poet you say you are and beauty’s in everything you see

Then how can love exist in a world run by people like you

Because when there’s suffering, you’re there

From southern trees, you hang them in the air

The world screams out in agony and you don’t care

But should the shit hit the fan

I just pray you will not be spared

Fuck you

You took a heart with so much room for love

And filled it with hatred and rage

Until there was nothing left but for it to shrivel up and die

People will tell you that if you don’t love your neighbor then you don’t love

God

But no god of mine would put light in such unrighteous eyes

Now the way we hold each other so tight

Would look more like a noose if held up to the light

Because we betray each other in dreams every night

Now let’s never speak of it again, all right

Even now I curse the day, and yet, I think

Few come within the compass of my curse

Wherein I did not some notorious ill

As kill a man, or else devise his death

Ravish a maid, or plot the way to do it

Accuse some innocent, and forswear myself

Set deadly enmity between two friends

Make poor men’s cattle break their necks

Set fire on barns and hay-stacks in the night

And bid the owners quench them with their tears

Oft have I digg’d up dead men from their graves

And set them upright at their dear friends' doors

Even when their sorrows almost were forgot

And on their skins, as on the bark of trees

Have with my knife carved in Roman letters

‘Let not your sorrow die, though I am dead

Tut!

I have done a thousand dreadful things

As willingly as one would kill a fly

And nothing grieves me heartily indeed

But that I cannot do ten thousand more

Waarom doe je de dingen die je hebt gedaan?

En hoe dom moet je zijn?

Om ze nog een keer te doen zoals ik weet dat je dat gaat doen

Als je de dichter bent die je zegt te zijn en schoonheid zit in alles wat je ziet

Hoe kan liefde dan bestaan ​​in een wereld die wordt gerund door mensen zoals jij?

Want als er lijden is, ben je er

Aan zuidelijke bomen hang je ze in de lucht

De wereld schreeuwt het uit van pijn en het kan je niet schelen

Maar moet de shit de fan raken?

Ik bid alleen dat je niet wordt gespaard

Neuk je

Je nam een ​​hart met zoveel ruimte voor liefde

En vulde het met haat en woede

Totdat er niets meer over was dan dat het verschrompelde en stierf

Mensen zullen je vertellen dat als je niet van je naaste houdt, je ook niet liefhebt

God

Maar geen enkele god van mij zou licht in zulke onrechtvaardige ogen brengen

Nu de manier waarop we elkaar zo stevig vasthouden

Zou meer op een strop lijken als je hem tegen het licht zou houden

Omdat we elkaar elke nacht in dromen verraden

Laten we er nu nooit meer over praten, oké

Zelfs nu vervloek ik de dag, en toch denk ik

Weinigen vallen binnen het bereik van mijn vloek

Waarin ik niet een of ander berucht kwaad deed

Zoals een man vermoorden of anders zijn dood bedenken

Verras een dienstmeisje, of bedenk een manier om het te doen

Beschuldig een onschuldige en zweer mezelf af

Stel dodelijke vijandschap in tussen twee vrienden

Laat het vee van arme mannen hun nek breken

's Nachts schuren en hooibergen in brand steken

En vraag de eigenaren om ze te blussen met hun tranen

Vaak heb ik dode mannen uit hun graf opgegraven

En zet ze rechtop bij de deur van hun dierbare vrienden

Zelfs toen hun verdriet bijna vergeten was

En op hun huid, zoals op de bast van bomen

Hebben met mijn mes gesneden in Romeinse letters

'Laat je verdriet niet sterven, hoewel ik dood ben'

Toet!

Ik heb duizend vreselijke dingen gedaan

Zo gewillig als iemand een vlieg zou doden

En niets treurt me echt van harte

Maar dat ik geen tienduizend meer kan doen