Vazgeçtim İnan - Sagopa Kajmer

Kendimi bugün onun yerine koydum

Koyamadım onun yerine kimseyi ve uyudum

Oyaladım kendimi durdum

Pili bitik saat gibi durdum

Durdum

Kendimi bugün aynı yerlerde buldum

Çok tenha, pek yalnız bir de yorgun

Oyaladım kendimi durdum

Hep aynı soruları sordum

Yok oldum

Düşünüp kötüyü yordum

Bi’kenara çekilip uzunca durdum

Durduramadım gözyaşlarımı boğuldum

Neler umdum da bak ne buldum

Ben onun soğuk rüzgarıyla savruldum

İçimin acısı yakıyor kavruldum

Gelen o vakitsiz hasretlere sordum, birşey gelmez elden dediler mahvoldum

İyisimi geri çekileyim ya da savaşıp yara alayım, doğrusu ne bilemedim

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

İyisimi geri çekileyim ya da savaşıp yara alayım, doğrusu ne bilemedim

Olabilir mi bundan ötesi?

Nefesi kesiyor bile düşüncesi

Meçhul dünün ertesi ve sular içinde gemilerimin güvertesi

Kulaklarımda acı çeken bir ceylanın ürkek sesi

Nedirki yaşama hevesi?

Bana o hevesi veren o şey de neyin nesi?

Çok sual az moral ve sebebsizce kurmaktan vazgeçemediğim aynı hayal

Hatırlıyorum olanları hayal meyal

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

İyisimi geri çekileyim ya da savaşıp yara alayım, doğrusu ne bilemedim

Ik heb mezelf vandaag in zijn plaats gezet

Ik kon niemand in zijn plaats zetten en ik sliep

Ik stopte mezelf

Ik stopte als een lege batterij

ik ben gestopt

Ik bevond me vandaag op dezelfde plaatsen

Heel afgelegen, heel eenzaam en moe

Ik stopte mezelf

Ik stelde altijd dezelfde vragen

ik ben weg

Ik dacht en moe van het slechte

Ik heb lang aan de kant gestaan

Ik kon mijn tranen niet stoppen

Waar hoopte ik op, kijk eens wat ik vond

Ik werd weggeblazen door zijn koude wind

Mijn hart doet pijn, ik ben verschroeid

Ik vroeg die vroegtijdige verlangens, ze zeiden dat er niets zal komen, ik ben er kapot van

Ik kan me beter terugtrekken of vechten en gewond raken, de waarheid is, ik wist het niet

Ik gaf mezelf al op geloof me

Maar ik kan niet van je weg, ik kan mezelf geen moment losrukken

Ik gaf mezelf al op geloof me

Ik moet een uitweg vinden en van deze wegen afkomen

Ik gaf mezelf al op geloof me

Maar ik kan niet van je weg, ik kan mezelf geen moment losrukken

Ik gaf mezelf al op geloof me

Ik moet een uitweg vinden en van deze wegen afkomen

Ik kan me beter terugtrekken of vechten en gewond raken, de waarheid is, ik wist het niet

Kan het meer zijn dan dat?

Zelfs de gedachte eraan beneemt je de adem

Na het onbekende gisteren en de wateren op het dek van mijn schepen

De verlegen stem van een gazelle die lijdt in mijn oren

Wat is de wil om te leven?

Wat is dat ding dat me dat enthousiasme geeft?

Te veel vragen, weinig moraal en dezelfde droom waarvan ik niet kan stoppen met dromen zonder reden

Ik herinner me vaag wat er gebeurde

Ik gaf mezelf al op geloof me

Maar ik kan niet van je weg, ik kan mezelf geen moment losrukken

Ik gaf mezelf al op geloof me

Ik moet een uitweg vinden en van deze wegen afkomen

Ik gaf mezelf al op geloof me

Maar ik kan niet van je weg, ik kan mezelf geen moment losrukken

Ik gaf mezelf al op geloof me

Ik moet een uitweg vinden en van deze wegen afkomen

Ik kan me beter terugtrekken of vechten en gewond raken, de waarheid is, ik wist het niet