Toz Taneleri - Sagopa Kajmer

Hüznümün en yükseğinden şöyle baksan manzarama gözlerini alamazdın

Gözlerini alırdılar

Mazi bazen mavi, bazen haki, bazen zifir ve mazidekiler bazen şeker bazen zehir

Karanlığa yanaşır aydınlık limana yanaştığı gibi geminin

Güzellik arayışında çirkin

İçinde çok kişi var terketmediğin

Yapamasan da olsaydı en azından sarfetmişliğin

Kaç kendinden, yarış mesafelerle

Ya da korkma seni kurtar savaş süvarilerle

Bak ben kopardım güneşten parçalar ellerimle, fırlattım onun kardan adamlarına

var gücümle

Eksik kalan şiirlerini topluyorum bugünlerde ömrümün ve çıplak ayaklarımın

izleri asfaltta

İki kişilikken teke düştüm hayatta ama duble söyledim rakımı masama inatla

Uçur beni rüzgar toz taneleri gibi burdan uzağa doğru

Gel beni kurtar, alalım başımızı gidelim uzağa doğru

Elimde bir gül var, dikenleri sivri batar tenime doğru

Bu kaçıncı ihtar hayatın iki dudağı arasından yüzüme doğru

Sakladım benim için beni bana, hatırlatır zor zamanda beni bana diye

Sakladım benim için beni bana, hatırlatır zor zamanda beni bana diye

Yaşıyor gibi yapıp aralarında ölü de gezdim ama üzerimden düşen ölü toprağının

tozunu tekmeledim sonra

Nefes kadar hafifledim, iyi, güzel hafifken herşey ağırlaştı hiddetim

Yerle gök arasında ortaya bakarken gözüm tam o anda içime oturur öküzüm

Zaman belli zaman gelip yanaklarımdan makas alır

Gözümün önüne düşer dün ve bugün parçalanır gözümün önünde

Ah be hayat bir kez de bir dediğimi ikilettirme, duymak istemiyorum işittirme

Ciğerimi onun mangalında pişirttirme

Işıkları yuttu gece, kalem uyandı gece gece

Yarınlarımın cümlelerini kuruyorum şu an hece hece

Ben mırıldanan adam

Dilsiz odam, sanki okyanusun ortasında ıssız adam

Uçur beni rüzgar toz taneleri gibi burdan uzağa doğru

Gel beni kurtar, alalım başımızı gidelim uzağa doğru

Elimde bir gül var, dikenleri sivri batar tenime doğru

Bu kaçıncı ihtar hayatın iki dudağı arasından yüzüme doğru

Sakladım benim için beni bana, hatırlatır zor zamanda beni bana diye

Sakladım benim için beni bana, hatırlatır zor zamanda beni bana diye

Als je zou kijken vanuit de hoogte van mijn verdriet, zou je je ogen niet van mijn uitzicht kunnen afhouden

ze zouden je ogen nemen

Het verleden is soms blauw, soms kaki, soms pek, en die in het verleden zijn soms suiker, soms gif

Het licht nadert het donker terwijl het schip de haven nadert

Lelijk op zoek naar schoonheid

Er zijn zoveel mensen in je dat je niet wegging

Zelfs als je het niet kon, heb je tenminste uitgegeven

Ren weg van jezelf, race op afstand

Of, wees niet bang, red je, vecht met de cavalerie

Kijk, ik plukte stukjes van de zon met mijn handen, gooide het naar zijn sneeuwmannen

met al mijn macht

Ik verzamel tegenwoordig de ontbrekende gedichten van mijn leven en op blote voeten.

sporen op asfalt

Toen ik voor twee was, was ik single in het leven, maar ik zei koppig de dubbele raki op mijn tafel.

Blaas me hier weg als een korrel windstof

Kom me redden, laten we onze hoofden laten gaan

Ik heb een roos in mijn hand, de doornen prikken in mijn huid

Dit is de eerste waarschuwing op mijn gezicht tussen de twee lippen van het leven.

Ik verborg me voor mij, herinnert me aan mij in moeilijke tijden

Ik verborg me voor mij, herinnert me aan mij in moeilijke tijden

Ik deed alsof ik leefde en liep dood tussen hen in, maar de dode grond die van mij viel

Ik schopte tegen het stof na

Ik ben zo licht als adem, nou, goed, alles werd zwaar toen ik licht was, mijn woede

Als ik naar het midden tussen de aarde en de lucht kijk, zit mijn oog op dat moment in mij, mijn os.

Een bepaalde tijd komt en neemt een schaar van mijn wangen

Het valt gisteren voor mijn ogen en vandaag brokkelt het voor mijn ogen af

Oh leven

Laat mijn lever niet koken op zijn barbecue

De nacht slikte de lichten, de pen werd wakker in de nacht

Ik ben nu de zinnen van de lettergreep van mijn morgen aan het construeren

Ik ben de mompelende man

Mijn stomme kamer, als een desolate man in het midden van de oceaan

Blaas me hier weg als een korrel windstof

Kom me redden, laten we onze hoofden laten gaan

Ik heb een roos in mijn hand, de doornen prikken in mijn huid

Dit is de eerste waarschuwing op mijn gezicht tussen de twee lippen van het leven.

Ik verborg me voor mij, herinnert me aan mij in moeilijke tijden

Ik verborg me voor mij, herinnert me aan mij in moeilijke tijden