Viola D'Inverno - Roberto Vecchioni

Arriverà che fumo

O che do l’acqua ai fiori

O che ti ho appena detto:

«Scendo, porto il cane fuori»

Che avrò una mezza fetta

Di torta in bocca

O la saliva di un bacio

Appena dato

Arriverà, lo farà così in fretta

Che non sarò neanche emozionato…

Arriverà che dormo o sogno, o piscio

O mentre sto guidando

La sentirò benissimo

Suonare mentre sbando

E non potrò confonderla con niente

Perché ha un suono maledettamente eterno

E poi si sente quella volta sola

La viola d’inverno

Bello è che non sei mai preparato

Che tanto capita sempre agli altri

Vivere in fondo è così scontato

Che non t’immagini mai che basti

E resta indietro sempre un discorso

E resta indietro sempre un rimorso…

E non potrò parlarti, strizzarti l’occhio

Non potrò farti segni

Tutto questo è vietato

Da inscrutabili disegni

E tu ti chiederai

Che cosa vuole dire

Tutto quell’improvviso starti intorno

Perchè tu non potrai, non la potrai sentire

La mia viola d’inverno

E allora penserò

Che niente ha avuto senso

A parte questo averti amata

Amata in così poco tempo;

E che il mondo non vale

Un tuo sorriso

E nessuna canzone

È più grande di un tuo giorno

E che si tenga il resto

Me compreso, la viola d’inverno

E dopo aver diviso tutto:

La rabbia, i figli, lo schifo e il volo

Questa è davvero l’unica cosa

Che devo proprio fare da solo

E dopo aver diviso tutto

Neanche ti avverto che vado via

Ma non mi dire pure stavolta

Che faccio di testa mia

Tienila stretta la testa mia

Het zal komen die rook

Of dat ik de bloemen water geef

Of dat ik je net vertelde:

"Ik ga naar beneden, ik zal de hond uitlaten"

Dat ik een halve plak zal hebben

Van taart tot mond

Of het speeksel van een kus

net gegeven

Het zal komen, het zal het zo snel doen

Dat ik niet eens opgewonden zal zijn...

Het zal komen dat ik slaap of droom, of pis

Of terwijl ik aan het rijden ben

Ik zal het geweldig horen

Spelen terwijl ik drijf

En ik zal het met niets kunnen verwarren

Omdat het een verdomd eeuwig geluid heeft

En dan voelt hij zich eenzaam die keer

Het winterviooltje

Leuk is dat je nooit voorbereid bent

Dat gebeurt anderen altijd

Leven is toch zo vanzelfsprekend

Dat je je nooit kunt voorstellen dat het genoeg is

En er zit altijd een toespraak achter

En wroeging blijft altijd achter...

En ik zal niet met je kunnen praten, knipoog naar je

Ik kan je niet ondertekenen

Dit is allemaal verboden

Van ondoorgrondelijke tekeningen

En je zult jezelf afvragen

Wat betekent het

Al dat plotselinge om je heen

Omdat je het niet kunt, zul je het niet kunnen horen

Mijn winterviooltje

En dan denk ik

Dat niets zin had

Afgezien daarvan, ik heb van je gehouden

Geliefd in zo'n korte tijd;

En dat de wereld het niet waard is

Jouw lach

En geen liedjes

Het is groter dan je dag

En bewaar de rest

Inclusief mezelf, het winterviooltje

En na alles te hebben verdeeld:

Woede, kinderen, walging en vlucht

Dit is echt het enige

Wat ik echt alleen moet doen

En na alles te hebben verdeeld

Ik waarschuw je niet eens dat ik wegga

Maar vertel het me ook deze keer niet

Wat doe ik in mijn eentje?

Houd mijn hoofd stevig vast