I Commedianti - Roberto Vecchioni

Fu una notte di neve

Una notte che intorno

Ci sono gli elfi e i nani;

Una notte che nel porto

Di Malmoe stridevano

Forte i gabbiani:

La notte che mio padre

Ammazzava il maiale

Ed eravamo in tanti

Che per la prima volta

Nella mia vita vidi

I commedianti

Avevo dodici anni

Un bastone per le oche

Nessuna ragazza:

Mi sembraron giganti

Sollevati dal suolo

Nel fondo della piazza;

E come per incanto

Sparirono le case

Sparì tutta la gente;

E fu come se al mondo

A parte io e loro

Non ci fosse più niente…

Li avrei seguiti allora

Li avrei seguiti ovunque

Li avrei seguiti in capo al mondo

Ma ero soltanto un bambino

E non potevo fare di più;

Si persero nel buio

Si persero nella notte

Nella voce di mia madre

Che mi gridava di tornare indietro

E non sarei tornato più

Perchè chiudevano il tempo

In una scatola d’oro

E non so cosa avrei dato

Per partire con loro

Li rividi da uomo

Che era appena finita

La guerra dei trent’anni;

Preparano il palco

La sera per la festa

Di San Giovanni:

E mi prese dal cuore

Di quand’ero ragazzo

La stessa emozione

Come quando ricordi

Le parole che hai perso

Di una canzone…

Li avrei seguiti sempre

Li avrei seguiti ovunque

In mezzo al cielo, in fondo al mare

Se non avessi avuto un figlio

E una donna da amare;

Così li vidi partire

E li lasciai partire

Perchè dovevo scegliere

Fra dividere il cuore

E fuggire con loro

Che nascondevano il tempo

In una sera infinita

A beffare il destino

E a inventare la vita

Ora non ho più niente

Mi porta in giro il tempo

Come una foglia morta

Ora che vi rivedo

Forse per l’ultima volta;

Le luci sono spente

La vita è finalmente

L’ombra di là, di un sogno:

Adesso, questo è il momento

Di non lasciarvi mai più:

Se sono ancora in tempo

Prendetemi per mano

Commedianti, vi prego

Portatemi lontano

Het was een sneeuwnacht

Op een avond was ik in de buurt

Er zijn elfen en dwergen;

Een nacht verbleven in de haven

Van Malmoe schreeuwden ze

Sterk de meeuwen:

De nacht mijn vader

Hij doodde het varken

En we waren met velen

Dat is voor de eerste keer

In mijn leven zag ik

de komieken

ik was twaalf

Een stok voor de ganzen

Geen meisje:

Ze leken mij reuzen

Van de grond tillen

Onderaan het plein;

En als bij toverslag

De huizen verdwenen

Alle mensen verdwenen;

En het was alsof in de wereld

Behalve zij en ik

Er bleef niets over...

Dan zou ik ze gevolgd hebben

Ik zou ze overal hebben gevolgd

Ik zou ze hebben gevolgd tot het einde van de wereld

Maar ik was nog maar een kind

En ik kon niet meer doen;

Ze zijn verdwaald in het donker

Ze zijn verdwaald in de nacht

Met de stem van mijn moeder

Die tegen me schreeuwde om terug te gaan?

En ik zou nooit meer terugkomen

Omdat ze de tijd hebben gesloten

In een gouden doos

En ik weet niet wat ik zou hebben gegeven

Om met hen te vertrekken

Ik zag ze weer als een man

Dat was net voorbij

De Dertigjarige Oorlog;

Ze bereiden het podium voor

In de avond voor het feest

Van San Giovanni:

En het nam me uit het hart

Toen ik een jongen was

Dezelfde emotie

Zoals wanneer je het je herinnert

De woorden die je kwijt bent

Van een liedje...

Ik zou ze altijd volgen

Ik zou ze overal hebben gevolgd

Midden in de lucht, op de bodem van de zee

Als ik geen kind had gehad

En een vrouw om van te houden;

Dus ik zag ze vertrekken

En ik liet ze gaan

Waarom ik moest kiezen

Tussen het delen van het hart

En ren met ze weg

Die verborgen tijd

In een eindeloze avond

Om het lot te bespotten

En om het leven uit te vinden

Nu heb ik niets meer

Het kost me ongeveer tijd

Als een dood blad

Nu ik je weer zie

Misschien voor de laatste keer;

De lichten zijn uit

Het leven is eindelijk

De schaduw daarachter, van een droom:

Nu, dit is het moment

Om je nooit meer te verlaten:

Als ik nog tijd heb

Neem me bij de hand

Komieken, alsjeblieft

Breng me weg