Alessandro E Il Mare - Roberto Vecchioni

Il tramonto era pieno di soldati ubriachi di futuro

Fra i dadi le bestemmie e il sogno di un letto più sicuro;

Ma quando lui usciva dalla tenda non osavano

Nemmeno guardare:

Sapevano che c’era la sua ombra sola davanti al mare

Poi l’alba era tutta un fumo di cavalli

Gridi e risate nuove;

Dove si va, passato il Gange

Generale, parla, dicci solo dove:

E lui usciva dalla tenda bello come la mattina il sole:

Come in una lontana leggenda

Perduta chissà dove…

Tornava bambino

E tornava bambino

Quando stava da solo a giocare nei viali

Di un immenso giardino;

La fontana coi pesci

Dai riflessi d’argento

Che poteva soltanto guardarla

Mai buttarcisi dentro

Non un capello fuori posto

Mentre entrava a cavallo nel mare

E il cuore, il cuore gli batteva addosso

Come a una donna che si va a sposare;

E tutti lo seguirono cantando

Senza nemmeno sospettare

E gli andarono dietro contenti

Di dover annegare

Tornava bambino

E tornava bambino

Quando stava da solo a giocare nei viali

Di un immenso giardino;

La fontana coi pesci

Dai riflessi d’argento

Che poteva solo guardarla

Mai buttarcisi dentro

E mentre si voltava indietro

Non aveva niente da vedere;

E mentre si guardava avanti

Niente da voler sapere;

Ma il tempo di tutta una vita

Non valeva quel solo momento:

Alessandro, così grande fuori, così piccolo dentro

De zonsondergang was vol soldaten die dronken waren van de toekomst

Tussen de dobbelstenen, godslasteringen en de droom van een veiliger bed;

Maar toen hij uit de tent kwam durfden ze niet

Kijk niet eens:

Ze wisten dat er zijn enige schaduw voor de zee was

Toen was de dageraad een en al rook van paarden

Nieuw geschreeuw en gelach;

Waar ga je heen, langs de Ganges

Generaal, spreek, vertel ons waar:

En hij kwam uit de tent zo mooi als de ochtendzon:

Als in een verre legende

Verloren wie weet waar...

Hij was weer een kind

En hij was weer een kind

Toen hij alleen op de boulevards speelde

Van een immense tuin;

De fontein met de vis

Met zilveren reflecties

Dat hij alleen naar haar kon kijken

Spring er nooit in

Geen haartje misplaatst

Terwijl hij de zee in reed

En zijn hart, zijn hart klopte op hem

Als een vrouw die gaat trouwen;

En iedereen volgde hem zingend

Zonder zelfs maar te vermoeden

En ze gingen gelukkig achter hem aan

Van moeten verdrinken

Hij was weer een kind

En hij was weer een kind

Toen hij alleen op de boulevards speelde

Van een immense tuin;

De fontein met de vis

Met zilveren reflecties

Dat hij alleen naar haar kon kijken

Spring er nooit in

En toen hij zich omdraaide

Hij had niets te zien;

En terwijl hij vooruit keek

Niets te willen weten;

Maar de tijd van je leven

Het was dat ene moment niet waard:

Alessandro, zo groot van buiten, zo klein van binnen