Storia E Leggenda Del Lanciatore - Roberto Vecchioni

Mio nonno li lanciava sempre spalle al bersaglio

Senza voltarsi mai, senza il minimo sbaglio:

E io stavo a guardarlo innamorato perso sulla riva del fiume

Seguendo i suoi coltelli volare leggeri come piume…

E mio padre m’insegnò a lanciarli ad occhi chiusi

Perché si mira con il cuore

Perché un vero lanciatore di coltelli ricama la vita

Non tira mica per colpire;

E mio padre m’insegnò che i venti cambiano sempre

E ti imbrogliano le dita e non c'è memoria dei tiri precedenti

Perché ogni volta è una scommessa infinita

E volavano su nel cielo lungo invisibili fili d’oro

I coltelli di mio padre e di mio nonno

Ogni tiro era un capolavoro

Ogni lama prendeva una stella

Ogni stella si sparpagliava nel cielo

E potevi finalmente vederla la vita vederla, vederla davvero…

E così imparai a lanciarli senza essere bravo

Forse per imitarli, o forse perché amavo…

E volavano su nel cielo lungo invisibili fili d’oro:

Ma questi erano i «miei» coltelli e lo vedevo che assomigliavo a loro;

E ogni volta ero senza fiato, e ogni volta mi guardavo la mano

«ma come ho fatto?

Ma com'è che è stato?

Com'è che vanno così lontano?»

E volavano su nel cielo come ricordi, come paure

Queste piccole cose di uomo che sono ritorni, che sono avventure

E anch’io ogni tanto prendevo una stella

E illuminavo uno sputo di cielo e potevo finalmente

Vederla la vita vederla, vederla davvero!

All’alba raccoglievo i coltelli di mio padre e di mio nonno;

E loro non mi dissero mai che viaggiavano dentro un sogno;

Che finito il momento magico del suo coltello in volo

Il lanciatore è solo

Mijn grootvader gooide ze altijd terug naar het doel

Zonder ooit achterom te kijken, zonder de minste fout:

En ik keek verliefd naar hem, verloren op de oever van de rivier

Zijn messen volgen vliegen zo licht als veren ...

En mijn vader leerde me ze te gooien met mijn ogen dicht

Omdat je met het hart mikt

Omdat een echte messenwerper het leven borduurt

Hij schiet niet om te raken;

En mijn vader leerde me dat de wind altijd verandert

En ze bedriegen je vingers en er is geen herinnering aan eerdere opnamen

Omdat het elke keer een oneindige weddenschap is

En ze vlogen de lucht in langs onzichtbare gouden draden

De messen van mijn vader en grootvader

Elke pitch was een meesterwerk

Elk mes kreeg een ster

Elke ster verspreid over de hemel

En je kon eindelijk het leven zien, het zien, het echt zien...

En dus leerde ik ze te gooien zonder er goed in te zijn

Misschien om ze te imiteren, of misschien omdat ik hield van ...

En ze vlogen de lucht in langs onzichtbare gouden draden:

Maar dit waren "mijn" messen en ik zag dat ik op ze leek;

En elke keer dat ik buiten adem was, en elke keer dat ik naar mijn hand keek

"Maar hoe heb ik het gedaan?

Maar hoe was dat?

Hoe gaan ze zo ver?"

En ze vlogen de lucht in als herinneringen, als angsten

Deze kleine dingen van de mens die terugkeer zijn, dat zijn avonturen

En af en toe nam ik ook een ster

En ik verlichtte een hemelspits en ik kon eindelijk

Zie het leven, zie het, zie het echt!

Bij zonsopgang verzamelde ik de messen van mijn vader en grootvader;

En ze hebben me nooit verteld dat ze in een droom reisden;

Dat het magische moment van zijn vliegende mes eindigde

De werper is alleen